Πέρασε αρκετός καιρός από την ζωντανή εμφάνιση των ΣΝ στην τελετή έναρξης Ελευσίνα- πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Σίγουρα δεν βοηθά αυτό το κενό διάστημα μεταξύ ενός γεγονότος και της καταγραφής του, αλλά από την άλλη ίσως αυτό να αποτελεί μια άμυνα απέναντι στην αμηχανία της συγκεκριμένης βραδιάς. Πέραν της φιλικής διάθεσης των διοργανωτών και των φιλότιμων ιδεών που υπήρχαν για την ανάδειξη πολιτιστικών τοπικών ή μη στοιχείων, δεν γίνεται να μη χαρακτηριστεί όλο αυτό το σκηνικό που είχε στηθεί στην παραλία της πόλης ως ένα κακό τριπάρισμα (όπως αυθόρμητα δήλωσε μια παρευρισκόμενη).

Αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά αν προσθέσεις σε συμπυκνωμένη μορφή μια πομπώδης τελετή που αποζητά το τηλεοπτικό της κοινό με αξιόλογα κατά τ’ άλλα δρώμενα (βλ. Φιλαρμονική, παραδοσιακοί χοροί, εικαστικά, πέρασμα νυμφών), θα βομβαρδιστούν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα! Ας το κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, λοιπόν, καθώς υπήρξαν συν τοις άλλοις αδιαμφισβήτητες όψεις του παρελθόντος και του παρόντος αυτού του τόπου οι οποίες παραλήφθηκαν (βλ. Αρβανίτικη καταγωγή των κατοίκων, έντονο Ρομά στοιχείο κ.α.).

Όπως ήταν φυσικό, η εμφάνιση των ΣΝ δεν μπορούσε να αποκοπεί από το όλο σκηνικό που συνέβαινε στην παραλία. Μάλιστα το ντουέτο έκανε την εμφάνιση του φορώντας τσιμεντόλιθους στο κεφάλι και κρύβοντας εντελώς τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους, κάτι που συνέδεε τα υλικά που φτιάχτηκε η σύγχρονη Ελευσίνα με το μέρος στο οποίο μεγάλωσαν, το τσιμεντόπληχτο Περιστέρι. Βέβαια, μη μπορώντας να τους βλέπουμε στο πρόσωπο δημιουργούνταν μια απόσταση μεταξύ αυτών και ημών, η οποία ίσως συνέβαλε κι αυτή στο όλο αμήχανο κλίμα.

Ο βασικός, βέβαια, λόγος που η συναυλία δεν ενθουσίασε σε γενικές γραμμές ήταν η έλλειψη κατεύθυνσης της μπάντας. Προσωπικά, δεν κατάλαβα προς τα που ήθελε να κινηθεί. Μια παιζόντουσαν κομμάτια αυτούσια όπως στο δίσκο, την άλλη παιζόντουσαν εντελώς πειραγμένα ως και αγνώριστα. Μια ακούγαμε τα «σουξέ» τους, την άλλη ακούγαμε κομμάτια που δεν ήταν καν σε άλμπουμ τους. Καταλάβαινα την εναλλαγή των ρυθμών και την διαδοχή των έντονων στιγμών τους με ατμοσφαιρικά κομμάτια, αλλά κι αυτό από ένα σημείο και έπειτα δεν φαινόταν να λειτουργεί. Αδιαμφισβήτητα το φινάλε έσωσε κατά μια έννοια την βραδιά απελευθερώνοντας τις στέρεες δυναμικές των ΣΝ και αφήνοντας μια παρακαταθήκη για την πιθανολογούμενη εμφάνιση τους το καλοκαίρι σε φεστιβαλικό μέρος της πρωτεύουσας. Μέχρι τότε, όμως, έχουν χρόνο να βρουν επακριβώς τον χώρο τους στο σήμερα και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν.

Μπάμπης Κολτράνης