Στον προσωπικό της δίσκο η Γαλλίδα πειραματίστρια Gaël Segalen δε χρησιμοποιεί εισαγωγές ή φτιασίδια, σε αντίθεση με σχεδόν οτιδήποτε τίθεται σε κυκλοφορία στην εποχή μας. Ένας συναισθηματικός ορυμαγδός σε μορφή επαναλαμβανόμενων ηλεκτρακουστικών κυμάτων κυλά από την πρώτη νότα του εναρκτήριου κομματιού και φτάνει μέχρι το αντίστοιχο φινάλε. Στην αρχή, νομίζεις ότι πρόκειται για νεκρή απεικόνιση μιας πιο νεκρής φύσης, αλλά ακούγοντας πιο προσεκτικά αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει ζωή και μάλιστα απολύτως ζωηρή.

Ανεβάζοντας την ένταση ξεχωρίζουν παλμοί ήχων ως ένας μικρόκοσμος κρυμμένος στη γη, ευαίσθητος στην αφή και φοβισμένος από το γενικότερο θόρυβο έξω. Μόνο που ο θόρυβος αυτός αλληλεπιδρά με το δίσκο, όπως συμβαίνει όταν κλαις μπροστά σε κόσμο και αυτός επιδρά πάνω στην ένταση των δακρύων. Για αυτό και όλο το άλμπουμ ακούγεται ως μια αυτοτελής σύνθεση, σαν μια φράση που συνεχώς αλλάζει υφή, αλλά δεν αλλάζει ποτέ νόημα. Δυνατά!

---

On her personal record Gaël Segalen, the French experimenter, avoids to use intros or anything fancy in contrast to almost everything which is released nowadays. A sentimental maelstrom in continuous electroacoustic form flows from the starting note to the corresponding end. In the beginning, you think that it is all about the still depiction of an even stiller life, but as you listen to it more carefully you realize that here lies an absolute vivid life.

As you raise the volume, sound palms stand out like a microcosm hidden in the ground, fragile to the touch and scared of the outside noise; only this specific noise interacts with the album, just like it happens when you cry in front of people and they affect the tears intensity. That’s why the whole album sounds like a unique composition, like a phrase that always changes texture, but never changes meaning. Loudly!

Bob Coltrane/Μπάμπης Κολτράνης