Η οριστική μετάβαση από τα βινύλια στα cd είχε ως αποτέλεσμα, πέραν πολλών άλλων
αλλαγών, οι μπάντες να έχουν τη δυνατότητα να καταθέσουν εύκολα ένα άλμπουμ που δε
θα διαρκούσε λιγότερο από μια ώρα, αλλά θα έφτανε μέχρι και κοντά στα 80 λεπτά, μιας
και τόσο έτεινε να έχει ως χρόνο διαρκείας ένα cd. Μαντέψατε σωστά, αφού αυτό ακριβώς
επέλεξαν να κάνουν αρκετές μπάντες, που ένιωσαν πως πατούσαν καλά στα πόδια τους
μετά από επιτυχημένα προηγούμενα άλμπουμ στην πορεία τους. Σίγουρα δεν ήταν όλες οι
προσπάθειες άκρως επιτυχημένες, ούτε άκρως αποτυχημένες. Θα σταθούμε στο
ενδιάμεσο, εκεί που στέκει το ερώτημα “πως θα ήταν άραγε ένα αξιοπρόσεκτο άλμπουμ αν
είχε μικρότερη διάρκεια ή λιγότερα κομμάτια;”. Η ερώτηση μπορεί να είναι υποθετική, η
απάντηση, ωστόσο είναι πραγματική, χάρις στις επιλογές του skip και του delete, κι όπως
πάντα άκρως υποκειμενική. Ας περάσουμε, λοιπόν, στα παραδείγματα.

Manic Street Preachers – Know Your Enemy (Epic)

Αν υπάρχει ένας νικητής στην κατηγορία «Ποιο άλμπουμ θα μπορούσε με λιγότερα
κομμάτια να μεταμορφωθεί προς το καλύτερο;» αυτός είναι το έκτο άλμπουμ των MSP. Έχει,
όμως, και τα ελαφρυντικά του κι αυτά είναι τα εξής:
α. Βγήκε σε μια περίοδο που το ροκ πέρναγε τρομερή κρίση και προσπαθούσε να αντλήσει
επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική, που εμπορικά ζούσε τα ντουζένια της. Η μπάντα
προσπάθησε σε ορισμένα κομμάτια να ακολουθήσει το ρεύμα βάζοντας στην παραγωγή
τον David Holmes και τον Guy Massey, αλλά αντί αυτό να τα εμπλουτίσει, όπως για
παράδειγμα είχε κάνει ο Holmes στο Infernal Love των Therapy?, τα έκανε κάπως ασύνδετα
και αμήχανα ως προς το συνολικό αποτέλεσμα.
β. Έτσι κι αλλιώς, το τελευταίο θα ήταν πολύ διαφορετικό, αν η εταιρία συμφωνούσε με
τον αρχικό σχεδιασμό της μπάντας να βγουν δύο άλμπουμ αντί για ένα, ακριβώς όπως
συνέβη μετέπειτα με τα Rewind The Film και Futurology. Λογικό, λοιπόν, ο δίσκος να μην
έχει ένα σαφή προσανατολισμό.
γ. Βασικά, εκεί που χωλαίνει είναι στο ότι ήρθε να διαδεχτεί μια τριάδα απίστευτα άρτιων
δίσκων, διαφορετικών μεταξύ τους, με τους τελευταίους δύο να έχουν αναχθεί ως οι πιο
εμπορικοί δίσκοι της μπάντας. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ανταποκριθεί στα υψηλά αυτά
στάνταρντ, αν και ομολογουμένως η προσπάθεια που έκανε ήταν φιλότιμη.
Ας μην έχουμε, όμως, μόνο παράπονα από ένα δίσκο που διαθέτει κάποια φουλ δυναμικά
κομμάτια, ίσως τα πιο ολοκληρωμένα παιξίματα που μας έχει παραδώσει η μπάντα, και
όπως πάντα πανέξυπνα και εθιστικά singles. Για παράδειγμα, αν έλειπε το ανούσιο
“Wattsville Blues”, το “Baby Elian”, αξιόλογο μόνο για τους στίχους του, και τα επίπεδα “His
Last Painting” και “Epicentre”, θα είχαμε σίγουρα ένα πολύ δυνατό άλμπουμ με τα “Dead
Martyrs”, “Royal Correspondent” και “Freedom Of Speech Won’t Feed My Children” να είναι
οι φάροι τους!

Depeche Mode- Exciter (mute)

Τι άλλο έχει μείνει να γραφτεί για τους DM που δεν έχει γραφτεί; Μάλλον τίποτα για την
ένδοξη ιστορία τους, αλλά ίσως κάτι λίγα για την πρώτη χαραμάδα και το άλμπουμ-
μεταίχμιο της μπάντας πριν πάρει την κατιούσα, δυστυχώς όχι για τα αποδυτήρια. Τι θα
μπορούσε να αλλάξει στο Exciter, ώστε να μην έχουμε αυτό το μέτριο αποτέλεσμα; Σίγουρα
τα δεκατρία κομμάτια που διαθέτει ακούγονται πολλά ως αριθμός για δίσκο των
συγκεκριμένων, αριθμός εξάλλου ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος στη δισκογραφία τους.
Φτάνει όμως να τα μειώσουμε για να έχουμε ένα αντάξιο δίσκο των προηγούμενων του;
Τολμώ να πω πως όχι! Ακόμη κι αν βγάζαμε τα νωθρά “When The Body Speaks”,
“Comatose” και “I Am You”, πάλι θα είχαμε να κάνουμε με ένα πλαδαρό δίσκο με
ορισμένες καλές στιγμές και τέλος. Ο Mark Bell των LFO προσπάθησε να βάλει στην
παραγωγή ένα δικό του μυστήριο, το οποίο όμως σε καμία περίπτωση δεν ταίριαξε με τον
κυρίως υποτονικό και μονότονα ερωτικό χαρακτήρα που ήθελαν οι DM να έχει ο δίσκος. Το
μόνο σίγουρο είναι ότι με εννιά ή δέκα κομμάτια ο δίσκος αυτός θα ακουγόταν σίγουρα πιο
μεστός. Η όποια φαντασία μας δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε παραπέρα από το
συμπέρασμα αυτό!

Godspeed You! Black Emperor – Yanqui UXO (constellation)

Πάμε τώρα στα δύσκολα! Στο κλείσιμο των 90s οι GYBE είχαν φτάσει στο απόγειο της
δημοτικότητας και της δημιουργικότητας τους με το πολύ σε όλα Lift Your Skinny Fists….
Ποιο να είναι το επόμενο βήμα; Αποφασίζουν να εστιάσουν στο κιθαριστικό χαρακτήρα της
μπάντας αφήνοντας τα ambient περάσματα, να γίνουν πιο πολιτικοί στο λόγο τους και να
συνεχίσουν στην ίδια πορεία, που τους έκανε να θεωρούνται δικαίως ένα από τα πρώτα
σχήματα που όρισαν την επικρατούσα τάση στη σύγχρονη μουσική με τη μίξη διαφόρων
επιρροών στη διαμόρφωση του δικού τους μουσικού χαρακτήρα,
Καλά όλα αυτά, αλλά από το Yanqui UXO σίγουρα κάτι έλειπε. Δεν είναι μόνο οι τέσσερις
βασικές συνθέσεις που θα μπορούσαν να γίνουν δύο και από διπλό άλμπουμ να γινόταν,
μιλώντας τη γλώσσα της μπάντας, ένα EP, αλλά και η χρονική διάρκεια των συνθέσεων
αυτών. Ok, έχουμε να κάνουμε με το συγκεκριμένο στυλ, που αν μια σύνθεση δεν πηγαίνει
χρονικά στο Θεό, κάτι δεν πάει καλά, αλλά με ένα αυστηρό ξεκαθάρισμα το “9-15-00” θα
έμενε ίδιο και χωρίς το περιττό β’ μέρος και το “Rockets Fall…” θα χρειαζόταν πολύ κόψιμο
για να αποφύγει τη στάμπα της φλυαρίας. Επιπλέον, το “Motherfucker-Redeemer” θα
φυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού όντας μια από τις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας, με το
β΄μέρος πάλι να κοιτά με απαρηγόρητο βλέμμα το δρόμο προς την έξοδο, το fade out και το
τέλος!
Βέβαια, κι αυτό το τέλος δεν ήταν οριστικό, όπως κανένα εξάλλου. Δίσκοι συνεχίζουν να
βγαίνουν και από τους GYBE, μετά από μια παύση που σημείωσαν, αλλά και γενικότερα.
Σίγουρα περισσότεροι από την εποχή που αναφέρθηκε στο αφιέρωμα αυτό, σίγουρα
λιγότεροι «μεγάλοι» από τρανταχτά ονόματα, σίγουρα αρκετοί ενδιαφέροντες, αρκετοί
ανισοβαρείς και ακόμη περισσότεροι αδιάφοροι. Το μόνο σίγουρο είναι πως οτιδήποτε
γράφεται, αυτό μένει… για πάντα!

Μπάμπης Κολτράνης