Είχε πολύ δουλειά αυτές τις μέρες στο θερμοκήπιο. Μετρούσα τις δυνάμεις μου. Αυτό το βράδυ έκανε ασυνήθιστο κρύο για το νησί. Έκατσα στο γραφείο να γράψω ένα κείμενο για την εκδήλωση της αντιφασιστικής ομάδας.

Τίποτα.

Σκεφτόμουν την αδικία, την αποξένωση και τα προκαθορισμένα βήματα για τις δουλειές της επόμενης μέρας. Αύριο είναι οι σειρά μου να βάλω την πυρήνα στον καυστήρα για να έχουν θέρμανση τα θερμοκήπια. Φτυάρι, καρότσι και χιλιάδες σκέψεις. Όλα πρέπει να πηγαίνουν ρολόι. Όχι λάθη, λέει το αφεντικό.

Έφτιαξα καφέ. Τον χρειαζόμουν και ας είχε περάσει η ώρα.

Απλά βήματα είναι όλα, δεν γίνεται να μένουμε στη σιωπή. Σαν μια ξεχασμένη ιεροτελεστία ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος των Fugazi Instrument soundtrack.

Ένστικτο.

Συναίσθημα.

Τραγούδια τα περισσότερα στις demo εκτελέσεις τους που περιλαμβάνονται στο End Hits ενός δίσκου που συντρόφευε τα φοιτητικά χρόνια και με βοήθησε να αγαπήσω περισσότερο την μουσική. Στο μυαλό μου περνάνε τα εκατοντάδες πρόσωπα που αποτυπώνονται στο ντοκιμαντέρ του Jem Cohen Instrument από όπου είναι soundtrack ο δίσκος που γεμίζει το δωμάτιο μου.

Surrender, rend it, it’s yours Out in the open We’re wide open

Πως είναι να αρνείσαι 10 εκατομμύρια δολάρια απλώς για να υπογράψεις σε πολυεθνική εταιρεία; Πως είναι να δημιουργείς με τους δικούς σου όρους;

Πως είναι να μην αλλοιώνεσαι από την κυρίαρχη αντίληψη;

Είμαι σίγουρος, οι Fugazi δεν είναι μόνο ένα μουσικό συγκρότημα. Είναι ένα παράδειγμα.

I’m so tired Sheep are counting me No more struggle No more energy No more patient You can write that down It’s all too crazy I’m not sticking ‘round

Ξάπλωσα με την γεύση του καφέ στο στόμα νιώθοντας ευχαριστημένος για τον απολογισμό. Μια λύτρωση γεμάτη αγαπημένα τραγούδια και συναισθήματα.

Σηκώθηκα το ξημέρωμα γεμάτος, σιγοτραγουδούσα και ένιωθα την δύναμη να με πλημμυρίζει. Ετοιμάστηκα όπως κάθε μέρα. Πήρα το μηχανάκι για τα πρώτα 7 χιλιόμετρα της μέρας. Ο βοριάς λυσσομανούσε, το κρύο διαπερνούσε το κορμί, από μακριά η θάλασσα είχε αγριέψει για τα καλά. Όμως στο μυαλό μου η μελωδία του “Slo Crostic” καθόριζε την διαδρομή, ένιωσα αισιόδοξος και χαρούμενος.

Έφτασα στην δουλεία. Καλημέρισα τους μετανάστες συναδέλφους και ξεκινήσαμε.

Με αυτόν τον τρόπο χτίζονται οι μέρες.

Θωμάς Α.