Η σημασία ενός επιδραστικού δίσκου δεν μετριέται με το πόσους μιμητές αφήνει μετά το πέρασμα του, αλλά στα νοήματα που πετυχαίνει να μεταφέρει στην επόμενη γενιά. Στο punk/hc η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγα αυτού του είδους τα άλμπουμ, αλλά σίγουρα το καθένα διαθέτει τη δική του, ιδιαίτερη φύση. Το ντεμπούτο των Earth Crisis, μετά τα δύο δυνατά πρώτα EP τους, έχει ταυτόχρονα υποτιμηθεί και αντιγραφεί, αποθεωθεί και κατακεραυνωθεί, ακολουθηθεί και παρεξηγηθεί κι όλα αυτά, γιατί αυτά που σήμαινε, δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αδιαφορία. Σίγουρα, δεν ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για την εκμετάλλευση της φύσης από τον άνθρωπο, τις καταχρήσεις κ.α., αλλά η σοβαρότητα που επέδειξαν με το δικό τους, στρατευμένο τρόπο, με την ταυτόχρονη εμβάθυνση στην επιμειξία του metal με τον punk ήχο, ανέδειξε το ντεμπούτο τους σε ορόσημο της γενιάς τους.

Ίσως, έχει και η μπάντα ευθύνη για την παρερμηνεία του λόγου της, κυρίως από τους πιστούς ακολούθους της, αλλά η αλήθεια είναι ότι το νόημα της μουσικής τους ήταν πάντα η επίδειξη συμπόνοιας και η θετική στάση στη ζωή. Σε αυτό εστίασαν οι Snapcase και οι Refused έχοντας το Destroy The Machines, όχι απλώς, ως μια βασική επιρροή στον ήχο τους, αλλά και ως μια επιρροή στη στάση ζωής τους. Οι μεν Snapcase από την αρχή επικεντρώθηκαν στον προσωπικό λόγο, αλλά πάντα με ευκρίνεια και πολιτικότητα, πατώντας, ειδικά στα δύο πρώτα τους άλμπουμ πάνω στο μουσικό αλφάβητο των EC. Οι δε Refused, από το ξεκίνημα τους ανέδειξαν έναν πιο έντονο πολιτικό λόγο, βγάζοντας τα όποια macho στοιχεία των EC και προσδίδοντας έναν πιο ευέλικτο ήχο που, εν τέλει, κατέληξε να βρει μεγάλη απήχηση. Ασχέτως της συνέχειας και των δύο αυτών σχημάτων, οι πίσω τους σελίδες πάντα θα έχουν αναφορά στην απαρχή των EC ως βάση της μουσικής τους, αλλά και της ουσιαστικής τους διαπαιδαγώγησης.

Refused – Songs To Fan The Flames Of Discontent

Snapcase – Progression Through Unlearning (listen)

Μπάμπης Κολτράνης