Η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα. Καταργεί περιορισμούς και όρια, ανοίγει ορίζοντες, ενώνει κόσμους, συνταιριάζει το παλιό με το νέο, μετασχηματίζει συναισθήματα και δημιουργεί πάθη. Ενώνει κουλτούρες και πολιτισμούς, μετατρέποντας την ένωση αυτή σε κάτι δυνατότερο και περισσότερο από το απλό άθροισμα των μερών που την απαρτίζουν.

Το Tarab είναι αυτή η συνάντηση Δύσης και Ανατολής, που μας δίνεται από τους Γάλλους Frédéric D. Oberland και του Stéphane Pigneul, σε συνεργασία με πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους και οι Λιβανέζοι Charbel Haber, Abed Kobeissy και Ali El Hout. Τα στοιχεία της ανατολής, με ό,τι σηματοδοτεί και εμπεριέχεται στην έννοια αυτή, προκαλούν μια απροσδιόριστη γοητεία. Το πάθος και η μυσταγωγία είναι κυρίαρχα στοιχεία που, στο δικό μου μυαλό, βρίσκονται σε αντίθεση με τον “στεγνό” συναισθηματικά δυτικό κόσμο.

Αναζητώντας τη σημασία της αραβικής λέξης Tarab ανακαλύπτεις πως δεν πρόκειται για μια απλή λέξη, αλλά για μια έννοια που αφορά τον αραβικό πολιτισμό και συνοψίζει τη συγχώνευση μουσικής και συναισθηματικού μετασχηματισμού, χωρίς να υπάρχει αντιστοιχία της σε άλλη γλώσσα. Θα μπορούσε να εκφραστεί ως έκσταση, ευφορία. Και δεν υπάρχει ευφορία και έκσταση χωρίς έντονο, δυνατό και ποικιλόμορφο συναίσθημα με τη συμμετοχή όλων των αισθήσεων που συνεργάζονται για να αποκωδικοποιήσουν τις έννοιες που κάθε καλλιτέχνης θέλει να μεταβιβάσει μέσα από τους ήχους του.

Οι Oiseaux-Tempête στο live άλμπουμ Tarab καταθέτουν ένα μουσικό οδοιπορικό, μια ζωντανή ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για το AL-‘AN!. Τα τραγούδια τους παρουσιάζονται διευρυμένα τόσο χρονικά όσο και μουσικά, προκαλώντας μια μουσική έκσταση. Αυτό το ταξίδι με τις κοσμικές μουσικές που μας παρουσιάζει, αποτυπώνεται σε κάθε ήχο. Η ένωση διαφορετικών πραγμάτων στις μουσικές συνθέσεις, μια συνένωση ρυθμών, οργάνων, παραδόσεων, ηλεκτρικής ενέργειας, νέων τεχνολογιών, αλλά και συναισθημάτων. Συναυλιακοί αυτοσχεδιασμοί σε έναν διευρυμένο χρονικά και ποιοτικά συνθετικό καταιγισμό. Οι εναλλαγές έντασης και ηρεμίας σε μια εκστατική ατμόσφαιρα. Δεν μπορείς παρά να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τη μουσική να σε παρασύρει.

Οι απαγγελίες του G.W. Sok με τον έντονο, ξεσηκωτικό ρυθμό και τον δυναμισμό που γίνονται σε τρία ποιήματα: στο “Utopiya – On living”, ένα τραγούδι που γράφτηκε μετά τις συζητήσεις με ανθρώπους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις στο πάρκο Gezi ενάντια στις πολιτικές επιλογές της τουρκικής κυβέρνησης, με τους στίχους του Τούρκου ποιητή Nazim Hikmet να προτρέπουν να μην παραδινόμαστε ποτέ. “…It’s this way: being captured is beside the point, the point is not to surrender”. Στο “Tuesday and the weather is clear” του Άραβα Mahmoud Darwish, που έρχεται με τη σειρά του να μας προτρέψει μέσα από έναν δεκάλεπτο αυτοσχεδιαστικό καταιγισμό. “…Live your tomorrow now. No matter how long you live you won’t reach tomorrow … tomorrow has no land … and dream slowly …”. Και στο στο “Grasse Matinée” του Γάλλου Jacques Prévert συνεχίζεται η προτροπή για αντίσταση και αλλαγή, για ανάκτηση της ζωής ενάντια στην απλή επιβίωση που οι ανά τον κόσμο εξουσίες θέλουν να επιβάλλουν στον άνθρωπο.

Στο άλμπουμ Tarab η ένωση ετερόκλητων πραγμάτων από διαφορετικές αφετηρίες δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα χωρίς αφομοίωση, αλλά με σεβασμό σε κάθε τι διαφορετικό. Και τελικά, πολύ θα ήθελα να είχα την ευκαιρία αυτόν τον μουσικό (και όχι μόνο) πλούτο να τον απολαύσω κάτω από το φως του φεγγαριού, όπως ακριβώς αυτό απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου. Να νιώσω αυτήν τη μυσταγωγία στις σκιές που δημιουργεί το φεγγάρι σε μια αραβική νύχτα.

Sylvia Ioannou