Είναι πολλές εκείνες οι φορές που κατεβάζεις έναν δίσκο και κάθεται εκεί στα downloads αναμένοντας… Περιμένει να τον ακούσεις και κυρίως να τον ακούσεις και να τον εκτιμήσεις και… να τον ξανακούσεις.

 Κάπως έτσι και με την περίπτωση της Vagabon και το ντεμπούτο της Infinite Worlds, που κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του 2017, αλλά κατάφερε λίγους μήνες μετά να με κερδίσει για τα καλά.

 Η 24χρονη Vagabon, που το πραγματικό της όνομα είναι Laetitia Tamko, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καμερούν. Παιδί του bandcamp, η Tamko ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο στη Νέα Υόρκη, όπου ζει από τα 13 της χρόνια. Με το ντεμπούτο της μάλλον δεν θέλει να σου πει κάτι καινούριο, αλλά σίγουρα θέλει να το πει με πολλή ειλικρίνεια και ωραίο indie τρόπο!

 Το “Embers”, πρώτο τραγούδι του δίσκου, σε “πετάει” στην αλήθεια τής Laeticia Tamko, η οποία συστήνεται ως ένα μικρό ψάρι (A small fish I’m just a small fish). Δηλώνει ότι νιώθει μικρή και ίσως αδύναμη μπροστά σε τόσους ψηλούς γύρω της (So small/My feet can barely touch the floor/On the bus, where everybody is tall), η φωνή της, όμως, έχει μια απίστευτη δύναμη και ένταση, ώστε να σου κάνει ξεκάθαρο ότι… δεν θα αφήσει κανένα καρχαρία να την κατασπαράξει!

 Το “Fear and Force” που ακολουθεί χαλαρώνει την ένταση του “Embers” και την επιστρέφει στο “Minneapolis”, στο οποίο η Vagabon με μια ανάσα μοιράζεται σκέψεις της για το μέρος όπου βρίσκεται, έχοντας αφήσει πίσω της το παλιό της σπίτι, κουβαλώντας όμως διάφορες εικόνες και αναμνήσεις (Shuffling around until they all woke up/ Never the same/I can’t go back to the place where I once was/Old home, where I was born).

 Το “Mal a L’aise” είναι η έκπληξη του δίσκου, καθώς αποτελεί μια πολύ διαφορετική σύνθεση. Σαν ένα διάλειμμα ή όνειρο, οι ambient ήχοι του “Mal a L’aise”, που στα γαλλικά σημαίνει δυσφορία(!), σε κάνουν να κλείσεις τα μάτια και να περιπλανηθείς για λίγο στη dream pop αφήγηση της Tamko.

 Tο Infinite Worlds έχει μόνο 8 τραγούδια και διάρκεια μόλις 28 λεπτά! Ωστόσο, σίγουρα δεν είναι ένας… μικρός δίσκος. Η Vagabon δεν βολεύεται στους indie ήχους και τα δυναμικά φωνητικά. Η φωνή της και οι συνθέσεις της άλλοτε “ουρλιάζουν” και άλλοτε σχεδόν ψιθυρίζουν, παρουσιάζοντας πολύ εσωστρεφείς στιγμές της, όπως στο “Cold Apartment” (ίσως η πιο ζεστή και ειλικρινής στιγμή του δίσκου). Το Infinite Worlds σ’ αρπάζει από το χέρι και σε πάει για μισή ώρα μια βόλτα στις σκέψεις και τις νεανικές ανησυχίες τής Vagabon, που αν και δείχνει λίγο χαμένη ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, δύσκολες σχέσεις και καινούριες εικόνες, μάλλον βρίσκει ένα ωραίο καταφύγιο στις μουσικές της κι εμείς καλούς λόγους για να ασχοληθούμε μαζί της!

Φανή Κ.