Σπίτι μου είναι η Ιθάκη, σπίτι μου είναι η παγωνιά, σπίτι μου είναι εκεί που που δεν θα είμαι ποτέ. Παραφράζοντας τον Κέρουακ, το ταξίδι για το σπίτι είναι μακρινό. Αγωνιώδες και ζωντανό. Τόσο που πλέον πιστεύεις ότι το ταξίδι είναι ο αυτοσκοπός σου. Και όχι ο τερματισμός. Τσακώνεσαι με τα κύματα και προσπαθείς να τα δαγκώσεις. Αντ’ αυτού αρχίζεις και αγαπάς την αλμύρα σιγά σιγά.

Κοντοζυγώνει η ώρα που θα φύγεις από την αγκαλιά της μάνας, αγωνιάς για το μέλλον αλλά το προσδοκάς. Και στο σημείο πριν ξεκινήσεις ακούς το soundtrack του αποχωρισμού. Αποχωρισμός από τα γνωστά. Κλισέ φωνές κλαίνε και άλλες προσεύχονται. Φεύγεις γενναίος και οπλισμένος με τα εφόδια της μάνας. Σου έκανε δώρο τον τελευταίο δίσκο των We Lost The Sea (Departure Songs). “’Άκου το παιδί μου  εκεί που θα ταξιδεύεις”.

Ξέρει η μάνα. Μαζί με τη ζακέτα για να μην κρυώνεις σου δίνει και την τελευταία της σοφία. Βάζεις τα ακουστικά και ακούς το “A Gallant Gentleman”. Κλασσικές post rock κιθάρες και πλήκτρα. Αφηρημένα αλλά με ένα στατικό υπόβαθρο. Η κορύφωση ξεκινά την ώρα του μπάρκο. Εκεί που θα έκανες το επόμενο βήμα στην ανδρεία έρχεται η νηνεμία πάλι. Εκκωφαντικές φωνές και νωχελικά πλήκτρα συνθέτουν το μπαρκάρισμα. Φθηνό αγρίμι, σκέφτεσαι. Η μελαγχολική εισαγωγή δίνει το μικρόφωνο στα υπόλοιπα. Κιθάρες, τύμπανα, πλήκτρα σκάβουν λίγο βαθιά. Όχι απαραίτητα κάπου που δεν έχει φτάσει κάποιος. Αλλά ακουμπάει τη συγκινησιακή ρίζα. Και καθώς απομακρύνεσαι βλέπεις τους ανθρώπους να γίνονται κουκκίδες.

Τραγούδια αναχώρησης, πράξη 2: Δυναμώνεις τα μπάσα. Επικεντρώνεσαι σε αυτό και κρατάς τον ρυθμό ψευτό-παίζοντας με τα δάχτυλα. Η παραμορφωμένη κιθάρα σε αποσυντονίζει. Διακρίνεις διαφορετική κορύφωση σε σχέση με το προηγούμενο. Πιο αργή αλλά σταθερή. Συνειδητοποιείς, ότι έχεις φύγει μακριά. Μετά από τόσα χρόνια δεμένος σε ένα μέρος καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι. Ο μικρός πανικός σε συνδυασμό με την ένταση του κομματιού σε αναγκάζει να αποτραβηχτείς. Η κορύφωση γίνεται φαντασίωση. Την περιμένεις. Αλλά η αναμονή σκοτώνει. Ο σταθερός τζαζ ρυθμός με την post rock μελωδία δίνει το παρασύνθημα. Το ύφος αλλάζει αλλά διατηρώντας το υπόβαθρο. Ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει το “Bogatyri” αλλά η ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να είναι “Μπασοκίθαρο”. Οι εντάσεις μοιάζουν γνωστές, κάτι ανάμεσα σε Red Sparowes και Mogwai. Αλλά με την δική τους υπογραφή. Ξαναπαίζει το κομμάτι. Δεν το ένιωσες καλά την πρώτη φορά. Σιγοντάρεις την συναισθηματική φόρτιση.

Τραγούδια αναχώρησης, πράξη 3: “The Last Dive Of David Shaw”. Το άγνωστο είναι μπροστά σου. Αν το αδράξεις τώρα έχεις χάσει το παιχνίδι. Απαιτεί υπομονή. Άδειασε το κεφάλι. Τα μυστήρια samples δεν παραπέμπουν με τίποτα σε αυτό που ακολουθεί. Κρατάς στο νου την χορδή που διακρίνεται ευγενικά. Αρχίζει και χτίζεται το κομμάτι. Μαζί χτίζεται και η γενναιότητα σου. Διακριτική επιστροφή στην αρχή. Η ραχοκοκκαλιά του κομματιού θυμίζει τη γη που άφησες. Κάτι γνώριμο αλλά μακρινό πια. Βυθίζεσαι στη δίνη της έντασης των οργάνων. Νιώθεις την κάθε στιγμή της μελωδίας. Η καταστασιακή νότα διογκώνει ακόμα περισσότερο το δίσκο. Η σκόρπια παραμόρφωση αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα. Δυνατά τύμπανα και καλοζυγισμένες κιθάρες σε βάζουν σε διάθεση περίεργη. Από τη μια πιάνεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε εμβρυακή στάση, από την άλλη να κάθεσαι στη πλώρη και να καλείς τον Ποσειδώνα. Βλέπεις το καρδιογράφημα της μουσικής να ανεβαίνει σταθερά με μικρές πτώσεις.Τα drums προς το τέλος το απογειώνουν. Παρόλο που δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ο όγκος του παίζει με το τύμπανο του αυτιού.

Τραγούδια αναχώρησης, πράξη 4: “Challenger part 1-Flight”. Ακούς τον θαλασσόλυκο να σου λέει σοφίες. Τα φιλτράρεις μέσα από τη μουσική. Στο ένα αυτί το ακουστικό στο άλλο η φωνή του Ακουμπάς τον αγκώνα στη πλώρη και ακούς το γρατζούνισμα της κιθάρας να δίνει το βήμα για το επόμενο. Το καταλαβαίνεις αλλά δεν είσαι σίγουρος για αυτό που θα ακολουθήσει. Κάπως σαν το ταξίδι. Ξέρεις τον προορισμό αλλά το πότε είναι άγνωστο και στην πορεία ανακαλύπτεις ότι πλέον δεν έχει σημασία. Η περιπέτεια σου εικονογραφείται μέσα από το συγκεκριμένο δίσκο. Η παλινδρόμηση του κομματιού σε δασκαλεύει συναισθηματικά. Ωριμάζεις πριν την ώρα σου. Από τα voice samples σε αγνό κιθαριστικό περιβάλλον. Γρατσούνισμα καθισμένος στο καναπέ και από πίσω να διακρίνεις την ένταση της δεύτερης κιθάρας. Γίνεται η σύγκρουση, κομπιάζεις. Το κομμάτι βρίσκεται ακόμα στη μέση. Κάπου ακούς ένα solo αλλά με την υποστήριξη των υπόλοιπων οργάνων. Αιρετικό και όμορφο! Σαν το σκοτάδι. Η παύση αναμενόμενη. Κάτι στη μουσική θυμίζει βουβό κλάμα. Σκέφτεσαι αυτά που άφησες πίσω σου. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι και να επιστρέψεις δεν θα είναι το ίδιο. Τα πλήκτρα γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μια μυρωδιά κλεισούρας. Οι επερχόμενες συγχορδίες δίνουν το σύνθημα. Νευρική απόλαυση και ζωντανή μελωδία μας κάνουν την αλληγορική πτήση τελικά. Γίνονται όλα ένα και νιώθεις την κάθε στιγμή. Πιάνει μπόρα την κατάλληλη ώρα. Η μάνα ήξερε. Αυτή η αόριστη εικόνα του ταξιδιού μετουσιώνεται σε πραγματικότητα. Είσαι πλέον μακριά. Η ασφάλεια είναι ο επίλογος.

Τραγούδια αναχώρησης, πράξη 4: “Challenger part 2-A Swan Song”. Η αρχή του τέλους. Το κύκνειο άσμα στην περιπέτεια; Μάλλον όχι. Το κύκνειο άσμα του δίσκου. Έντονο από την αρχή μέχρι-σχεδόν- το τέλος. Θυμίζει happy end αλλά δεν είναι. Σχεδόν πότε δεν είναι. Η“βαρβαρότητα” του επιλόγου δεν συνάδει με τον υπόλοιπο δίσκο. Μην ξεγελιέσαι από την ήρεμη εισαγωγή. Παρά τον φαινομενικά ευχάριστο τόνο του κομματιού υποβόσκει μελαγχολία. Πλέον η αλμύρα είναι κομμάτι σου. Γυρισμός δεν υπάρχει. Ελπίζεις ότι η κάθαρση θα επέλθει με τον επόμενο τους δίσκο. Αναμένουμε λοιπόν.

Ichie