Δημιουργία είναι η απώλεια όλων αυτών που πρέπει ν’ αφήσουμε για να δημιουργήσουμε. Στην προκείμενη, το αντικείμενο της απώλειας είναι ο «μισός κόσμος». Ο καλύτερ@ πεσιμιστ@, ορθά θα έπραττε να πενθήσει με τις δέουσες τιμές τον άλλο μισό κόσμο, προκειμένου, περνώντας από τη θλίψη, σταδιακά να παραιτηθεί από το χαμένο αντικείμενο και να ξαναβρεί την επιθυμία για τη ζωή. Να μεταφέρει την απώλεια του πράγματος στη γλώσσα…τη μουσική γλώσσα.
Αν ενσωματωθεί με τον μισό κόσμο που χάθηκε, αυτός θα τ@ν στοιχειώσει και ναι μεν δεν θα τ@ν εγκαταλείψει ποτέ αλλά θα μπορεί να πνίγει την κάθε της επιθυμία. Δεν θα βρίσκει λόγια να πει, ούτε μουσική να τραγουδήσει. Θα πεθαίνει κάθε μέρα από τις αιτίες που έστειλαν αδιάβαστο τον άλλο μισό κόσμο.
Ένας καλ@ πεσιμιστ@ πενθεί για τον κόσμο που άδειασε για να μην αδειάσει ο ίδι@. Δεν νοσταλγεί χαμένα αντικείμενα, χαμένες πατρίδες, χαμένες παρτίδες και ένδοξες μάχες και δεν μελαγχολεί.
Το νέο άλμπουμ του Sergii Lunov, από την εμπόλεμη Ουκρανία έχει μια διαφορετική αφήγηση για αυτό που λέμε post rock ως είδος. Αφιερωμένο στην απώλεια, με κυρίαρχο το αργό τέμπο, με μεγάλο βάθος και λιτή πιανιστική μουσικότητα, ακολουθεί μία ψυχική εργασία που κάπως στο τέλος σου αφήνει κάτι το αισιόδοξο.  Αν και έψαξε τα δυτικά του ομοιότυπα σε American Dollar, French Teen Idol και Mono, μοιάζει με αυτά αλλά δεν είναι σαν και αυτά. Η αφήγηση είναι διαφορετική, πιο δομημένη και όχι τόσο σημειωτική.
Την ambient εισαγωγή του “Ιt’s Only Words”, ακολουθεί το πένθιμο “Hearts” και ο δίσκος εξελίσσεται με αμιγώς post rock κομμάτια, όπως το “My Long Goodbye” και “The Half-World” αλλά και πιο ατμοσφαιρικά – ηλεκτρονικά όπως το “Just Remember How We Smiling”, αφήνοντας συνολικά μία υπέροχη αίσθηση.

Cari