Η γραμμή του μολυβιού ξεκινά να μακραίνει. Το χαμόγελο παγώνει και βυθιζόμαστε στα άδυτα μιας μουντάδας. “Υπάρχει κανείς εκεί κάτω;” Μια ηχώ αποκρίνεται μόνο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει πολλά να πει. Χωρίς λόγια, μόνο με σκέψεις. Οι ακροάσεις τέτοιας υφής μουσικών δειγμάτων τείνει να λαμβάνει χαρακτήρα ψυχαναλυτικής υφής. Δύσκολα να αποφύγεις τον σκόπελο της ενδοσκόπησης όταν έχεις απέναντι σου έναν δίσκο όπως αυτόν εδώ του Ουκρανού Monocube. Πιο δύσκολα ακόμη να μην πέσεις στην παγίδα μιας υποκειμενικότητας που συνήθως κάθετι σκοτεινό μουσικά, το οικειοποιείται σε βαθμό υπερβολικό.
Κρατώντας λοιπόν μια υγιής απόσταση από την ανεξήγητη θερμότητα που προκαλεί αυτό το ψυχρό άκουσμα, το πρώτο που έρχεται στον νου είναι πως εδώ δεν έχουμε ένα τυπικό drone ambient ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε αυτό το αργόσυρτο είδος, album. Όντως αυτό το είδος σήμερα παρουσιάζει μια έντονη παραγωγικότητα, η οποία συχνά εμφανίζει στα έργα της ισχυρές εμμονικές τάσεις που ρέπουν προς τον αυτισμό. Εδώ όμως συμβαίνει να κυλάνε σκοτεινά μελωδικά ρεύματα πάνω από καμένη γη, τα οποία σε αφοπλίζουν συναισθηματικά και ίσως αυτό αποτελεί και την μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου.
Η άλλη επιτυχία του δίσκου είναι πως αυτό που περιέχει προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις. Στην περιορισμένης κυκλοφορίας έκδοση του δίσκου συναντάμε φωτογραφίες της ομάδας THE PMAM με θέμα την σύνδεση ανθρώπινων σωμάτων με την φύση. Στο εξώφυλλο έχουμε μια πλευρά της όλης θεματολογίας που ίσως δεν συνδέεται άμεσα με αυτό που ακούμε. Τέλος το υποκειμενικό αυτί σίγουρα θα μεταφράσει με διαφορετικό τρόπο αυτά τα τέσσερα μυσταγωγικά μουσικά άσματα που αποκλείεται να αφήσουν ανεπηρέαστη την φαντασία.
Σε αυτό βοηθά το γεγονός πως δεν υπάρχει ίχνος τυπικού κλεισίματος σε κάθεμια σύνθεση εδώ, οπότε είναι σαν να αιρούνται αέναα και να σε αφήνουν μετέωρο στον χρόνο. Πιο συγκεκριμένα το εναρκτήριο “Blue Dusk” αποτελεί μια σχετικά χαμηλών τόνων εισαγωγή σε ότι θα επακολουθήσει. Το “Sea Salt” βυθίζεται απότομα στο κέντρο μιας απόλυτης νύχτας στο κέντρο μιας επικίνδυνης θάλασσας, το “Red Dawn” είναι το πιο άμεσο κομμάτι του δίσκου με ένα εκπληκτικό σημείο προς το τέλος του και το “The Sun That Never Was” απλά επικυρώνει την χαοτική διάσταση της απόγνωσης. Αυτήν που χωρίς να περιμένεις κάτι συγκεκριμένο με τα περιθώρια ελπίδας ότι κάτι θα αλλάξει να στενεύουν, κάνει να εμφανίζεται μπροστά σου ένας κυκεώνας δυνατοτήτων που αγνοούσες μέχρι χτες.
Τελικά μέσα από μια καθαρτική ακρόαση ενός τόσο σκοτεινού δίσκου, ανακαλύπτεις ψήγματα αισιοδοξίας. Το κλασσικό παιχνίδι του σκοταδιού με το φως. Το καλό και το κακό. Κάτι σαν τον Διχοτομημένο Υποκόμη του Ίταλο Καλβίνο, όπου ο ήρωας δεν μπορεί να βαδίσει μπρος λύνοντας την προσωπική του τραγωδία παρά μόνο όταν και οι δυο αντίθετες πλευρές του επανέρχονται στο ένα και το ίδιο σώμα. Κατά βάθος το Blue Dusk/Red Dawn δεν είναι ένας μονοδιάστατα κατίμαυρος δίσκος και το γεγονός αυτό τον κάνει τόσο καθηλωτικό.
Μπάμπης Κολτράνης
Against the silence 