Με το πρωινό ξύπνημα να με εξαϋλώνει και την ανυπέρβλητη δυσκολία μου να αντέξω βραδινή δουλειά, έχω το ποδηλατικό σαραντάλεπτο αντί ενός ήρεμου καφέ για να ξεκινήσει η μέρα ευχάριστα. Τυχαίες μελέτες, επαναληπτικότητα συγκεκριμένων σκηνών και απομνημόνευση εκτάκτων γεγονότων με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως αυτά τα 40 λεπτά μπορούν άνετα να χωριστούν σε τέσσερις διαφορετικές φάσεις διάρκειας δέκα λεπτών η καθεμία.

1η φάση

Αφού έχω ντυθεί βιαστικά και μερικές φορές ακατάλληλα όχι μόνο σύμφωνα με το τι προστάζει η μόδα, αλλά ακόμη και για τον καιρό που θα συναντήσω έξω και έχω τσεκάρει δυο φορές την πόρτα του σπιτιού αν έκλεισε καλά (μια συνήθεια που μου κόλλησε εδώ στην Γερμανία), αρπάζω το ποδήλατο με τις πρώτες σκέψεις να σημαδεύουν το κενό. Μπορεί να ακούγεται επικίνδυνο, αλλά στατιστικές μελέτες έχουν δείξει πως όταν δεν σκέφτεσαι τίποτα κάνοντας κάτι, δεν υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας. Στην περίπτωση μου, όντως μια αντιστροφή του “Οδηγώ και σε σκέφτομαι” σε “Οδηγώ και δεν σκέφτομαι” δεν μπορεί να ενέχει τον παραμικρό κίνδυνο. Γιατί άλλωστε κιόλας.

2η φάση

Εδώ ξεκινούν τα δύσκολα. Ο οργανισμός αρχίζει να εκλιπαρεί έναν άγνωστο θεό για μια δόση καφεΐνης, όλα τριγύρω ξεθολώνουν και το πρώτο άγχος της ημέρας κάνει την πανηγυρική εμφάνιση του. Τυχαίνει μάλιστα στο Βερολίνο να συναντάς αρκετά ρολόγια στον δρόμο σου, τα οποία κατά ένα διαβολικό τρόπο δείχνουν σωστά την ώρα και ακολούθως καταδεικνύουν το γεγονός πως θα ψιλοαργήσω στην δουλειά. Όπως φαίνεται, υπάρχουν και άλλ@ που έχουν ξεκινήσει την ίδια ώρα για να πάνε εκεί που έχουν να πάνε, οπότε και δικαιολογείται η καθόλου τυχαία συνάντηση πολλών νεύρων στο οδόστρωμα. Ναι, είναι το πιο επικίνδυνο δεκάλεπτο αυτό. Εκεί που ξυπνάω δηλαδή αναγκαστικά βρισκόμενος εν κινήσει, τυχαίνει να με σταματήσουν για έλεγχο μπάτσοι, εγώ να προσπαθώ να το παίξω τουρίστας (πριν δύο χρόνια έπιανε, τώρα πλέον όχι) και αυτοί να με πιέζουν λέγοντας πως αφού είμαι στην Γερμανία, είμαι υποχρεωμένος να (τους) μιλώ γερμανικά. Το τέλος αποδείχθηκε αίσιο καθώς η σκηνή έκλεισε με μια πατρική συμβουλή και ένα σχεδόν ασήμαντο χαρτί ως προειδοποίηση για να φτιάξω το μπροστινό μου φως! Κάθε φινάλε κατά βάθος είναι αίσιο.

3η φάση

Ακόμη όμως έχουμε δρόμο. Τώρα τα πάντα γύρω μου είναι πεντακάθαρα. Οι κίνδυνοι έχουν προσπεραστεί, όπως τα αυτοκίνητα που σπανίως μποτιλιαρίζονται δίπλα μου. Μπορώ μάλιστα να χαζεύω τις αφίσες, τις διαφημίσεις και τις φωτογραφίες που στην πιο αληθινά κεφάτη έκδοση τους, διαθέτουν μια επίπεδη γραμμή στα χείλη τους. Διαβάτες περιμένουν υπομονετικά το φανάρι, ποδηλάτες δεν επιδεικνύουν κανένα είδος επιθετικής συμπεριφοράς και όλα φαντάζουν όμορφα μέχρι να πέσω στην πρώτη λακουβίτσα και να μου φύγει η αλυσίδα του ποδηλάτου. Οκ, θα αργήσω σήμερα. Ας το πάρω απόφαση και ας σκεφτώ άλλα πράγματα όπως μουσικές, ιδέες, κείμενα, φίλ@ς…

4η φάση

…κουβέντες που δεν έγιναν ποτέ, λόγια μου που σίγουρα δεν θα ακουστούν από κανέναν, σαν τα φανάρια που δεν πρόλαβα το πρασινοπορτοκαλί και έπεσα πάνω στο νεκρό κόκκινο. Πλησιάζω και είναι σαν να είχα ξεχαστεί ως προς το που πήγαινα και κυρίως για ποιον ακριβώς λόγο. Ένα αόρατο πρέπει με καθόρισε, όπως δισεκατομύρρια άλλ@ς πάνω σε μια Γη που δεν κουράζεται και αυτή να ποδηλατεί πάνω σε δυο αόρατες ρόδες. Ότι σκέφτηκα σε αυτά τα 40 λεπτά εξαφανίζεται για να δώσει την σκυτάλη σε μια λευκή στολή που δεν είναι ακριβώς και του μέγεθους μου. Τουλάχιστον δεν είμαι ένας αλκοολικός γιατρός ή ένας σαδιστής κρεoπώλης. Κάτι είναι κι αυτό. Το τι βέβαια είμαι θα το αναζητήσω ξανά στο επόμενο ποδηλατικό σαραντάλεπτο.

Μπάμπης Κολτράνης