Οι σκέψεις είναι σαν ένα κέικ στον φούρνο. Ας περάσει λοιπόν ο ακριβής χρόνος που χρειάζεται μέχρι να φουσκώσει όσο πρέπει και ας επικεντρωθώ στα δευτερεύοντα πράγματα που μπορείς να ασχοληθείς στην βερολινέζικη σου καθημερινότητα, τα οποία τυγχάνουν μερικές φορές να αναδεικνύονται χάρις των υπαρξιακών αναζητήσεων στο κενό, σε κύρια. Δεν νομίζω πάντως να διαμαρτυρήθηκε κανείς πως αυτά δεν βρειθούν εδώ. Υπάρχουν για όλ@ς βόλτες σε φόντο πράσινο και ενίοτε ποταμίσιο, βομβαρδισμός πάρτι, μπύρες ως μέσο αντικατάστασης οποιουδήποτε άλλου υδάτινου στοιχείου και συναυλίες κάθε πιθανού ή απίθανου συνδυασμού ονομάτων.

Οι τελευταίες μάλιστα έχουν ουκ ολίγες φορές αναδειχθεί στις σημαντικές μέρες ενός ανεμοδαρμένου ημερολογιακού μήνα, φλερτάροντας ανοικτά με τον κορεσμό. Πάντα όμως έρχεται κάτι διαφορετικό για να ανανεώσει το ενδιαφέρον μου να παραβρίσκομαι με άλλους, ενώ ταυτόχρονα η υποκειμενική αναζήτηση της όποιας συναισθηματικής φόρτισης να αγγίζει το κόκκινο. Μια τέτοιου είδους βραδιά ήταν αυτή στα γραφεία της Miasmah/Sonic Pieces όπου για να βρίσκομαι εκεί βοήθησε η θεά τύχη με τρία απλά φιλοδωρήματα : α. την ανακάλυψη της μουσικής του Erik K. Skodvin που είναι και ο ιθύνων νους της Miasmah β. την ανάδειξη του ως τον πιο φιλικό Σκανδιναβό που έχω γνωρίσει ποτέ (βάζω μέσα και τους τουρίστες) γ. την τέλεση του συναυλιακού μυστηρίου ακριβώς δίπλα από το μέρος όπου γράφονται τώρα αυτές οι γραμμές και αποκαλείται ως έλλειψη καταλληλότερου όρου ως σπίτι μου.

Ένα mail για την κράτηση της θέσης αρκούσε για να παραβρίσκομαι στον χώρο όπου θα γινόταν η ας πούμε συναυλία, ο οποίος τύχαινε να συμπληρώνει το μαγικό τρίπτυχο σπίτι, γραφείο, αίθουσα συνεστιάσεων. Αυτό βέβαια ήταν εμφανές καθώς στην είσοδο άφηνες αν ήθελες τα παπούτσια σου για να τα αντικαταστήσεις με ένα πλήθος παντοφλών που μάλλον το ζευγάρι των οικοδεσποτών τα είχε δανειστεί από κάποιο τζαμί παρακείμενης γειτονιάς. Μέσα τώρα, το σαλόνι-κουζίνα-λαϊβάδικο χωρούσε άνετα τριάντα άτομα, αν τον συγκρίνω με το πόσους χώραγε η τάξη του Λυκείου μου. Τον τόνο έδιναν τα κεράκια, ένας τοίχος με βινύλια και κάποιος που τα αγνοούσε έχοντας φέρει τα δικά του για να τα παίξει σε μια ένταση που δεν ακουγόταν τίποτα εκτός από ένα γατίσιο γουργουρητό από το υπερπέραν (στην περίπτωση μας, ας το αποκαλέσουμε το διπλανό prive δωμάτιο). Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την γάτα που έκανε άλματα εις μήκος ολυμπιακών επιδόσεων με τις γραμμές να είναι τα καθισμένα πόδια μας, γίνεται ξεκάθαρο πως δεν ήταν μια νορμάλ συναυλία.

Νορμάλ με την γενική έννοια του όρου δεν ήταν και το κύριως μουσικό περιεχόμενο της βραδιάς, αν και μάλλον όποι@ και να έπαιζε η ζεστή ατμόσφαιρα ή το όλο ενδιαφέρον ποσώς θα άλλαζε. Ξεκίνημα με τον BJ Nilsen που έπαιξε ένα άκρως ενδιαφέρον περίπου σαραντάλεπτο πορώδες ambient, με ένα-δύο σημεία να έχουν το σημείο της ηχητικής έκπληξης. Ουσιαστικά αυτό που έκανε ήταν να παίξει πειράζοντας το υλικό της επικείμενης του κυκλοφορίας, κάνοντας την προσοχή όλων να κολλά στην μουσική καθ’αυτή κοιτώντας είτε το πάτωμα, είτε μια κοντινή πλάτη, είτε οτιδήποτε σχετικό με το φενγκ σούι του χώρου.

Στην συνέχεια ήρθαν οι Driftmachine που θα έδιναν μάλιστα την παρθενική τους συναυλία με την βοήθεια άπειρων καλωδίων και κουμπιών που παρήγαγαν ως εκ θαύματος μια μουσική. Η αλήθεια είναι πως ο όλος αυτοσχεδιασμός τους δεν οδηγούσε κάπου πέρα από την ανάπτυξη απλών ρυθμών ήπιας έντασης, οπότε μάλλον στο δισκογραφικό ντεμπούτο τους με αυτό το ηλεκτρονικό/dub ιδίωμα, μπορώ να πω πως τα είχαν καταφέρει καλύτερα.

Το τέλος μας βρήκε να περιμένουμε το χορτοφαγικό φαγητό να σερβιριστεί, την γάτα να μην καταδέχεται να συνομιλήσει με κανέναν και αντιθέτως τους μουσικούς να είναι ιδιαιτέρως φιλικοί και ευδιάθετοι κάνοντας το επόμενο εκεί συναυλιακό ραντεβού να μην χάνεται με τίποτα. Τρεις βδομάδες όμως στο Βερολίνο είναι πολλές για να αλλάξουν τα πάντα…από αυτούς που έχεις γείτονες, από το νοίκι που πληρώνεις, από τους συνάδελφους στην δουλειά, μέχρι τον τόπο διαμονής των φίλων σου. Οπότε μέχρι τότε βλέπουμε.

Μπάμπης Κολτράνης