Rumour Cubes – Appearances Of Collections (self-released)

 

 

Ο βασικός εχθρός της ομορφιάς, όσον αφορά την μουσική (αν και όχι μόνο αυτήν), είναι η στασιμότητα. Είτε παράγοντας μια στιγμή που παγώνει και ξεμακραίνει στο διάβα μας καθώς την προσπερνάμε, είτε αφήνοντας μια σειρά δημιουργιών που δεν επιφυλάσσουν καμία έκπληξη και ως εκ τούτου δεν προξενούν κανέναν ενθουσιασμό. Εν τέλει κάθε βήμα προς τα εμπρός δεν εγγυάται τίποτα και μόνο όταν αυτό σταματήσει κάπου κατασταλλαγμένο, μπορεί να αποτιμηθεί ως έχει. Οι R.C. μετά το προπέρσινο ντεμπούτο τους απομονώθηκαν στο studio, δούλεψαν επιμελώς πάνω στο νέο τους υλικό και ήρθε η στιγμή να μας το παρουσιάσουν. Μπορεί άραγε να αποτυπωθεί σε λίγες αράδες ο κόπος και ο ενθουσιασμός τους πάνω στην δεύτερη τους φιλόδοξη κυκλοφορία;

Ίσως ναι τελικά, καθώς σε αυτό βοηθά η ίδια τους η μουσική. Η ζεστασιά της προκαλεί αναμφίβολα μια φιλόξενη θαλπωρή. Γλυκές μελωδίες προσφέρονται ως καλωσόρισμα και ήδη από την πρώτη σύνθεση του δίσκου σχηματίζεται ένα χαμόγελο ευδαιμονίας ακούγοντας την. Το “Seven Year Glitch” περιέχει περίπου όλα τα στοιχεία που θα παρελάσουν κατά την διάρκεια του Appearances Of Collections και οι αλλαγές ως προς το πρότερο τους υλικό είναι εμφανείς. Πλέον οι συνθετικές τους ιδέες τείνουν να αναπτύσσουν πιο ευφάνταστες περιπτύξεις και διακλαδώσεις, χωρίς να αφήνουν το σημείο εκκίνησης τους. Η εκρηκτικότητα ορισμένων στιγμών τους δεν αποτελεί πια την τυπική κορύφωση των συνθέσεων τους, αλλά ένα αλληλένδετο στοιχείο της λογικής που διέπει το όλο album. Αυτής που κάνει για παράδειγμα τον disco ρυθμό που ακούμε στην μέση του “Hiyat” να μην ακούγεται αλλόκοτος, αλλά να αποτελεί μια γέφυρα που ενώνει ένα βιολιστικό ομιχλώδες τοπίο με ένα υψίπεδο κρεσέντο. Αυτής που μεταβάλλει τα νευρώδη “Do Not Go Gently” και “Strange Lines And Distances” σε απογειωτικές συνθέσεις.

Τα τρωτά σημεία του δίσκου, αν υπάρχουν τέτοια, ατονούν μπροστά στην συνοχή του και τίποτα στο τέλος δεν εμποδίζει την μεταδοτικότητα της πηγαίας ενέργειας του. Η αγαλλίαση που προσφέρει η συγκεκριμένη ακρόαση είναι σχεδόν βέβαιη.

 

 

Talons – New Topographics (big scary monsters)

 

 

Καθώς οι γραμμές στον post rock ορίζοντα ξεμακραίνουν, το να βγει ένας δίσκος που να ξεπερνά τις επιρροές του, είναι κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Πόσο μάλλον όταν αυτές παραπέμπουν σε σχήματα όπως οι Maybeshewill και οι 65 Days Of Static, τα οποία ότι είχαν να δώσουν, το έδωσαν όταν και εμφανίστηκαν και από τότε προσπαθούν απλά να διευρύνουν το ακροατήριο τους συνθλίβοντας την ταξιδιάρικη και βαθυστόχαστη ματιά που τείνει να μεταδίδει το δύσμοιρο είδος. Λοιπόν, οι νεανίες Βρετανοί Talons επιστρέφουν με τον δεύτερο δίσκο τους και ήδη από το εξώφυλλο κερδίζουν τις εντυπώσεις. Τι κρύβει αυτό το στρογγυλό κενό που κοιτά τον μητροπολιτάνικο ουρανό, καθώς μια καταραμένη ομίχλη δίνει τον τόνο;

Δύσκολη η απάντηση, όπως δύσκολο να προβλέψεις πότε ακριβώς θα ξεσπάσει μια καταιγίδα που σε ζυγώνει απειλητικά. Επ’ αυτού θα μπορούσε να μας διαφωτίσει το εναρκτήριο “Monuments” που διαθέτει ένα επιβλητικό μπάσιμο και κάμποσες αθεόφοβες κορυφώσεις. Τι λόγια να χωρέσουν σε τόσο συμπαγείς συνθέσεις που χωρίς να προδώσουν τις ρίζες τους ή να λειάνουν τον ηχοχαρακτήρα τους, προορίζονται να αγγίξουν κόσμο που απλά δεν ακούει το κλασσικό ορχηστρικό rock ως έχει;

Για να είμαστε ακριβείς, κάπου μετά το “Rituals” που αποτελεί την πιο άμεση στιγμή του δίσκου, ακολουθούν δυο κοινότυπες συνθέσεις που υπολείπονται σαφώς από το συνολικό επίπεδο του New Topographics. Ευτυχώς για το τέλος έχουμε το επικίνδυνο “Retovice”, το οποίο όσο απότομα σε βάζει σε ένα απόκοσμο κλίμα, άλλο τόσο ξαφνικά σε αφήνει να αναρωτιέσαι από που αυτή η δύναμη έφτασε να παίρνει κοφτές αναπνοές. Συνολικά μιλάμε για έναν δίσκο που εκπλήσσει με την κόψη του, προσφέρει αφειδώς συνθετικές κορυφώσεις και τείνει να εξαντλεί τον ζωτικό του χώρο με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο επέκεινα. Ας ακούγεται πάντα δυνατά και όλα τα άλλα θα έλθουν από μόνα τους.

 

 

Silence Kit – Supernova (name your price)

 

 

Στην Μόσχα κάνει σχεδόν πάντα κρύο και τα όχι και τόσο νεοπαγή ανάκτορα της φαντάζουν ακόμη πιο ψυχρά κάθε εποχή του χρόνου. Ανάμεσα λοιπόν στις χαραμάδες μιας βήχουσας καθημερινότητας ξεπηδούν αρκετά συγκροτήματα που ακολουθούν την πεπατημένη post rock οδό. Ένα από αυτά είναι οι Silence Kit οι οποίοι μερικές φορές παλινδρομούν μεταξύ ορχηστρικών συνθέσεων και τυπικών rock εκρήξεων, δυσκολεύοντας την ακροάτρια να τους παρακολουθεί. Ίσως για αυτό να φταίει η μικρή και συντηρητική παράδοση της εκεί μουσικής σκηνής που δεν έχει καταφέρει να βγάλει από τους κόλπους της κάτι πρωτοποριακό καθ’όλη την διάρκεια της ύπαρξης της.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η συγκεκριμένη μπάντα δεν έχει γράψει πανέμορφα κομμάτια (βλ. “Sedna” & “Triumph”). Έρχεται λοιπόν το νέο τους ep να μας δώσει άλλο ένα υψηλής γραφής κομμάτι τους. Το “Supernova” φαντάζει σαν να χαλιναγωγεί μια κρυστάλλινη δύναμη που όμως σε μερικά σημεία ξεφεύγει πλημμυρίζοντας τον χώρο με αστρόσκονη. Τα σχεδόν δέκα λεπτά που διαρκεί εμπεριέχουν τους λόγους που το ορχηστρικό rock ακούγεται ακόμη φρέσκο και απαλό σαν την καρδιά ενός αγαθού γίγαντα. Δυστυχώς το “Snake” που συμπληρώνει την κυκλοφορία αυτή διαθέτει αυτά τα θορυβώδη/καθαρά 90’s φωνητικά, κάνοντας το να ακούγεται σαν να ερμηνεύεται από μια άλλη μπάντα από αυτήν που ακούσαμε στην προαναφερόμενη σύνθεση. Ας ελπίσουμε πως στην επόμενη κυκλοφορία τους, θα έχουν βρει την ισορροπία που χρειάζεται για να μεταδώσουν αυτό που ως μπάντα κατέχουν. Τα φόντα για αυτό σαφώς και τα έχουν.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης