Το κλειδί στην σύγχρονη ορχηστρική μουσική βρίσκεται στο στοιχείο της έκπληξης που αυτή περικλείει. Πώς όμως μια νέα έκφραση μπορεί να σπάσει την κοινά αποδεκτή ρήση πως όλα έχουν πλέον παιχτεί; Ένα χέρι βοηθείας τείνεται από την συνεχή πρόοδο των τεχνολογικών μέσων. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να επιτευχθεί η πολυπόθητη συγκίνηση από την ακρόαση μιας μουσικής, η οποία ενώ γίνεται δεκτή ως ατομική εμπειρία, δύναται να αποκτήσει τον χαρακτήρα του κοινού βιώματος. Αυτό που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις, αλλά εύκολα μεταφέρεται με ήχους και φανταστικές εικόνες, είναι το βάθος, η φόρτιση και οι μαγικές στιγμές που κάνουν μια ιδέα να ακούγεται μοναδική και να σε συνεπαίρνει. Ας εξετάσουμε όμως τρεις δίσκους που προσπαθούν να ξεχωρίσουν από τον σωρό των αμέτρητων νέων κυκλοφοριών και να περάσουν αυτήν την αόρατη γραμμή που χωρίζει την σιωπή από την ενατένιση.

Gimu – The Lost Will To Want More (symmetrical records)

Ο Βραζιλιάνος πειραματιστής ανοίγει σαν βεντάλια τις όψεις του έργου του με μια σειρά κυκλοφοριών, συχνά διαφορετικών μεταξύ τους. Αυτό βέβαια συνηθίζεται στους χώρους του πειραματισμού, αλλά εδώ η κοινή συνισταμένη σε κάθε δημιουργία του είναι το ηχητικό βάθος που επιτυγχάνεται. Για παράδειγμα, ο δίσκος αυτός, ενώ έχει μια κοινή θεματική και μελωδική αίσθηση που διαπνέει τις συνθέσεις του, αφήνει παράλληλα να παρελάσουν διαφορετικές τεχνοτροπίες εντός του. Η ήπια εισαγωγή οδηγεί σε ηλεκτρονικές ρυθμολογίες, και από εκεί οδηγούμαστε σε drone ambient ασκήσεις, όπου πάνε και έρχονται οι ρυθμοί, καταλήγοντας σε ένα ντροπαλό τραγούδι από ένα χαμένο παρελθόν. Ο Gimu όντως τραγουδούσε νεότερος σε μια κιθαριστική μπάντα, μόνο που εδώ, αυτή η μουσική καταβύθιση φαντάζει συγκινησιακά σαν η άλλη πλευρά της μη αμελητέας διαδικασίας που περνά κάποι@ για να ξεφουρνίσει μπροστά σε ένα μικρόφωνο τα εσώψυχα του.

How To Disappear Completely – Oblivion/Rites (self-released)

Η Πολωνία, πέρα από την παράδοση στο punk και την jazz, θρέφει στα κρύα τοπία της αρκετά – γνωστά ή μη – ambient ονόματα. Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτήν την στενή σχέση Βορρά και ορχηστρικής/αφαιρετικής μουσικής, οπότε εδώ, στο album αυτό, μένει να αναλυθεί η σχέση της νύχτας με την συγκεκριμένη μουσική έκφραση. Κι αυτό γιατί η κολλεκτίβα των HTDC απλά συνέδεσε τα μηχανήματα της, και κατά την διάρκεια μιας νύχτας ηχογράφησε το υλικό αυτό. Έναν δίσκο ονειρικό, χωρίς κάποιο ρυθμικό στήριγμα, το οποίο ακούγεται σαν την μελοποίηση του βαθύτερου στάδιου του ύπνου, όπου τα όνειρα, και ότι αυτά μεταφέρουν, ξεχύνονται στην λήθη. Το Oblivion/Rites ακούγεται αυστηρά μόνο τα βράδια.

Hiss Tracts – Shortwave Nights (constellation)

Η απώλεια ύπνου προς χάρη της ηχογράφησης ενός υλικού είναι κάτι που έχει εφαρμοσθεί με επιτυχία στον δεύτερο δίσκο των Set Fire To Flames, Telegraphs In Negative, Mouths Trapped In Ice, της μπάντας που αποτελούνταν από αρκετό κόσμο μέσα και γύρω από τους Godspeed You! Black Emperor. Εδώ έχουμε την – θα λέγαμε – minimal έκδοση του βραχύβιου σχήματος των SFTF, καθώς οι David Bryant και Kevin Doria κινούνται στο ίδιο αυτοσχεδιαστικό ambient ύφος, συνοδευόμενο με παρόμοιας αισθητικής artwork. Οι ηχογραφήσεις έχουν γίνει σποραδικά τα τελευταία 4-5 χρόνια, και η βάση τους είναι οι κιθάρες που κατά βάση χρησιμοποιούν και τα δυο μέλη του ντουέτου αυτού. Σίγουρα, ηχητικά παραπέμπουν σε κάθε drone σύνθεση που έχει βγάλει κατά καιρούς η Constellation, μόνο που εδώ είναι έντονη μια κινηματογραφική αίσθηση: Σαν όλα να κινούνται με αργά βήματα προς μια αόρατη όαση στο κέντρο μιας ξεθωριασμένης ερήμου. Ίσως σε σημεία ο πειραματισμός να μην ακούγεται τόσο εύηχος, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ως προς τις ηχητικές ισορροπίες που καταφέρνει να κρατά στο μεγαλύτερο του μέρος.

Μπάμπης Κολτράνης