Το ότι είναι εύκολο να στείλεις παντού μια μουσική που γράφεις ή επιμελείσαι δεν σημαίνει κατά ανάγκη πως αυτή βρίσκει τον δρόμο της προς τα πρόθυμα αυτιά που αναζητούν νέα ακούσματα. Η υπερπροσφορά δημιουργιών είτε καταλήγει σε μια υπερκατανάλωση που μετατρέπει ένα μουσικό έργο σε προϊόν γρήγορης καύσης, είτε οδηγεί στην απαξίωση αυτών που χωρίς κανένα στήριγμα μπαίνουν σε ένα σωρό διαθέσιμων κυκλοφοριών που αραχνιάζουν στον δύσμοιρο σκληρό δίσκο. Αν και ως againstthesilence έχουμε επιλέξει μια σταθερή προβολή μουσικών σε διήμερη-τριήμερη βάση, δεν σημαίνει πως δεν υιοθετούμε έναν προβληματισμό πάνω στην πρέπουσα μελέτη του φόρτου μουσικής που κι εμείς προτείνουμε. Βγαίνει όμως τόση ενδιαφέρουσα νέα μουσική που θα ήταν κρίμα να την αγνοήσουμε. Σε αυτό το πλαίσιο με χαρά έχουμε δεχτεί κατά καιρούς διάφορα promo, οπότε ήρθε η ώρα να τους αφιερώσουμε τον δικό τους ξεχωριστό χώρο. Να ξεκαθαρίσουμε πως η έννοια του promo αν και έχει καπηλευθεί από την μουσική βιομηχανία ως ένα διαφημιστικό/κράχτης για ραδιοσταθμούς, εδώ χρησιμοποιείται με διαφορετικά, καθώς δεν επιλέγεται ένα μέρος ενός δίσκου αλλά ολόκληρος για να παρουσιαστεί συνολικά μια δουλειά και να κριθεί ως έχει. Ας δούμε λοιπόν τι μας έστειλαν τον τελευταίο καιρό…

 

Anadelta – Vital Brevis (name your price)

 

 

Όσο κι αν έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τη δημιουργία μουσικής ως καρπό συλλογικής προσπάθειας (πρόβα και ξανά πρόβα), η αλήθεια είναι πως πολλά από τα ακούσματά μας έχουν φτιαχτεί από μουσικούς που δουλεύουν κατά μόνας. Πλέον αυτό συναντάται συχνά και στον χώρο της κιθαριστικής/ορχηστρικής μουσικής. Ο Αθηναίος Anadelta επιμελείται τα πάντα μόνος του και το αποτέλεσμα είναι ένα αρκετά λυρικό κιθαριστικό πλέξιμο με ηλεκτρονικά ρυθμικά στηρίγματα. Αν είχε έναν πιο μίνιμαλ ήχο, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το υλικό του με αυτό των παλιών God Is An Astronaut, μόνο που εδώ η μελωδία υπερέχει πάντα της ανάδυσης μιας κατανυκτικής ατμόσφαιρας. Στα θετικά του ντεμπούτου αυτού είναι οι μεστές συνθέσεις που δεν μακρηγορούν, ενώ στα αρνητικά είναι ο ήχος που παραμένει παρόμοιος από την αρχή μέχρι το τέλος του Vital Brevis. Συνολικά πάντως, σε αυτήν την προσεγμένη δουλειά που κυκλοφόρησε τον Μάη που μας πέρασε, δύσκολα δεν θα βρουν κάτι ενδιαφέρον όσ@ θέλγονται από post rock καλέσματα.

 

 

Blame The Trees – Synapses (self-released)

 

 

Να κατηγορήσουμε τα δέντρα; Εδώ έχει κατηγορηθεί το γκαζόν και ο ούριος άνεμος, σε αυτά θα κολλήσουμε; Παραμένουμε λοιπόν στην γνωστή-άγνωστη Αθήνα και περνάμε σε άλλο ένα νέο σχήμα το οποίο ξεχωρίζει για την προσπάθεια του να αναμείξει διαφορετικές μουσικές επιρροές αναδεικνύοντας ένα δύσκολα κατηγοριοποιήσιμο ήχο. Σε γενικές γραμμές έχουμε ένα γκρουβάτο και αιθέριο κιθαριστικό album που όμως διαθέτει έναν ατόφιο rock πυρήνα φέρνοντας στο νου 90’s ακούσματα. Σε όλο αυτό το ανακάτεμα έρχεται η ερμηνεύτρια των στίχων να συγκολλήσει με την φωνή της τα ετερώνυμα μουσικά στοιχεία που τη ζώνουν. Αρκετά τεχνικό, ατμοσφαιρικό και σε σημεία εκρηκτικό, το Synapses προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ εγκεφαλικότητας και εμφανούς έντασης. Το αν τα καταφέρνει επαφίεται στο υποκειμενικό αυτί του ακροατή, καθώς ομολογουμένως η εκτελεστική αρτιότητα δύναται να συγκινήσει (ειδικά όταν τα φωνητικά είναι τόσο επιβλητικά), ασχέτως αν αυτό που μεταδίδεται θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξεπερασμένο.

 

 

There – Session 4 ep (black planet records/free download)

 

Το τελευταίο που μπορεί να περιμένει κανείς στο διαδικτυακό του γραμματοκιβώτιο είναι να παραλάβει μια EBM/industrial συλλογή από ένα σέρβικο diy label. Μετά από την κατατοπιστική βοήθεια του αποστολέα, ξεκαθαρίστηκε ότι υπάρχουν κι άλλες μουσικές υπό την σκεπή τους που ίσως να βρίσκονται πιο κοντά στα δικά μας έτσι κι αλλιώς περίεργα γούστα. Μια από τις τελευταίες κυκλοφορίες της Black Planet είναι το ντεμπούτο ep των There από την Νις της Σερβίας, το οποίο είναι ζωντανά ηχογραφημένο και χωρίς στίχους ή φωνές εξιστορεί με λιτές μελωδίες την πορεία μιας κοπέλας, της Αναστασίας, στον σύγχρονο και μάταιο ετούτο κόσμο. Μην περιμένετε κάτι πρωτοποριακό ή ρηξικέλευθο, καθώς τα κομμάτια βασίζονται σε έναν θα λέγαμε αυθόρμητο τρόπο ερμηνείας. Τα πλήκτρα που συναντώνται σε κάθε στιγμή των συνθέσεων τους δίνουν μια κλασσικίζουσα υφή σε ορισμένα μέρη του υλικού τους, αν και εκτελεστικά δεν υπάρχει η διάθεση να παιχτεί κάτι ιδιαιτέρως τεχνικό. Το Session 4 χάρις και στην μικρή του διάρκεια πάντως ακούγεται ευχάριστα.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης