Ανεξαρτήτως τι είδους μονοπάτια έχει πάρει ο καθένας μας ψάχνοντας νέες, και όχι μόνο, μουσικές που θα τον συναρπάσουν, θα πέσει έστω και τυχαία πάνω στον πολυμήχανο John Zorn. Το να ειπωθεί πως η Tzadik είναι η δικιά του δισκογραφική στέγη με την οποία βγάζει προς τα έξω τις δημιουργίες του αλλά και δουλειές άλλων συγγενών ή μη μουσικών του δεν λέει από μόνο του κάτι. Εδώ μιλάμε για κάτι πιο βαθύ που αποκτά τη δικιά του φιλοσοφία. Αυτή η προσπάθεια να παρθεί η πλούσια παράδοση αρχικά της εβραϊκής μουσικής και να προστεθούν σε αυτήν σύγχρονα και άκρως ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά είναι κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί φάρο για κάθε προσέγγιση στην οποιαδήποτε παράδοση. Επίσης η ανάδειξη μουσικών, συχνά διαφορετικών κουλτούρων, προσθέτει άλλο ένα στοιχείο ριζοσπαστικότητας στην όλη δημιουργική έκφραση. Όπως δεν θα ήταν το ίδιο, αν δεν είχε ο Zorn τους ικανότατους μουσικούς δίπλα του για να φέρνουν εις πέρας τα συνθετικά του τερτίπια, έτσι και η Tzadik δεν θα ήταν αυτή που είναι αν δεν είχε στο ενεργητικό της τόσους μουσικούς που, ανεξαρτήτως αφετηρίας, στόχο έχουν να ανοίξουν τους ορίζοντες των ακροατών αλλά και των ίδιων τους των εαυτών. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η έννοια της παράδοσης αποτελεί κάτι το ζωντανό και ζωογόνο για το μέλλον.

Suphala – Alien Ancestry

Καθώς μιλάμε για παραδόσεις δεν μπορούμε παρά να συμπεριλάβουμε την Ινδία ως μια χώρα με την ιστορικότερη παράδοση που χάνεται στα βάθη των χρόνων. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μάνα της ίδιας της μουσικής για όσ@ς, ενώ αγναντεύουν τη Δύση, έχουν πάντα την Ανατολή στο μυαλό τους. Μόνο να απαριθμηθούν οι νότες που βγάζουν τα tamplas, αν και κρουστά, αντιλαμβανόμαστε πόσο ψάξιμο χρειάζεται για να προσεγγιστεί η συγκεκριμένη μουσική κουλτούρα. Έρχεται λοιπόν η εν λόγω Ινδή παίζοντας το συγκεκριμένο αυτό κρουστό και κάνει την επαφή με αυτήν την ξένη σε εμάς τεχνοτροπία πιο οικεία από ποτέ. Αν το πείραμα που συντελέστηκε στα μέρη μας με την κωδική ονομασία Έλληνες και Ινδοί κρίθηκε αρκούντως επιτυχημένο λόγω των συγκυριακών ομοιοτήτων μεταξύ των δυο παραδόσεων (βλ. ινδικά και ηπειρώτικα), εδώ υπάρχει ένα πιο ολοκληρωμένο δέσιμο διαφορετικών τεχνοτροπιών.

Αυτό συμβαίνει όχι εις βάρος της αρχέγονης γοητείας της ινδικής μουσικής αλλά συντηρώντας το στοιχείο της Ανατολής άθικτο. Απλά συνθέσεις όπως το “The Beginning” διακατέχονται από μια έντονη δυτικότροπη μελωδικότητα και γενικότερα η όλη αντίληψη στέκεται ενάντια στην προσκόλληση συγκεκριμένων ρυθμολογιών. Ο δίσκος αυτός διαθέτει άρτιες συνθέσεις που λικνίζονται περίτεχνα, γεμάτες ενέργεια και πρωτότυπες εκτελεστικές εναλλαγές. Σαν ψυχεδελικό κερασάκι στην τούρτα προσφέρεται ένα δεκαπεντάλεπτο remix του Bill Laswell στο “Cerulean” ώστε να πειστούμε καθολικά για τη γοητεία αυτής της κυκλοφορίας.

Μarco Cappelli Acoustic Trio – Le Stagioni Del Commissario Ricciardi

Όποια έχει ακούσει έστω αμυδρά την παραδοσιακή νοτιοϊταλική μουσική θα έχει αντιληφθεί πως σε αυτήν δεν υπάρχει ίχνος Ανατολής. Με το βλέμμα λοιπόν στη Δύση και πιο συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη από όπου συνδέθηκε δημιουργικά με την free jazz τοπική σκηνή, ο Marco Cappelli μας παρουσιάζει έναν ιντριγκαδόρικο δίσκο. Με καταγωγή από την Νάπολη, καταφέρνει να βγάζει μουσικά όλα αυτά που φανταζόμαστε πως υπάρχουν σε κάθε μεγάλη πόλη του ιταλικού Νότου. Ένταση, χιούμορ, καλαισθησία, αλητεία. Το τρίο που εκτελεί τις συνθέσεις εδώ (ο ίδιος στην ακραία, όπως τη δηλώνει, κιθάρα, ο Ken Filiano στο double bass και ο Satoshi Τakeishi στα κρουστά) είναι τόσο δεμένο που δεν γίνεται αντιληπτό πως τόσοι λίγοι ντύνουν τόσο έντονα με χρωματισμούς την μεταμφιεσμένη σιωπή. Διατηρείται επίσης το στοιχείο της έκπληξης καθώς δεν ακολουθείται η πεπατημένη στα μελωδικά θέματα, αλλά αντιθέτως είναι σαν η πορεία της κάθε σύνθεσης να βασίζεται στην τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν οι μουσικοί μεταξύ τους για το που θα βγάλει ο κάθε τους αυτοσχεδιασμός. Όλα αυτά δημιουργούν μια τέλεια μίξη σύγχρονης jazz με ιταλική folk όπου κανένα από τα δυο στοιχεία δεν υπερισχύει έναντι του άλλου.

John Zorn  – In Lambeth – Visions From The Walled Garden Of William Blake

Τι άλλο μένει να παιχτεί από τον ίδιο; Το ερώτημα είναι παρόμοιο με το ακόλουθο: Τι μένει πλέον να γραφτεί για τον ίδιο; Κι όμως ο κάτι παραπάνω από πολυγραφότατος John Zorn σε διάστημα ενός μηνός έβγαλε τρία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους album, φορτσάροντας προς το τέλος μιας χρονιάς στη διάρκεια της οποίας -όπως πέρσι, πρόπερσι κ.ο.κ.- μας βομβάρδισε δισκογραφικά. Ξαναρίχνοντας μια επισταμένη ματιά στο έργο του William Blake, μετά το A Vision In Blakelight , καταφέρνει να βρει την ηχητική ισορροπία μεταξύ τριών πριμαριστών φυσικών οργάνων όπως η κιθάρα, το βιμπράφωνο και η άρπα. Χωρίς διάθεση για πειραματισμούς, σπέρνει μελωδικές γραμμές που εμπλουτίζονται από σόλο με στόχο τη διατήρηση αιθέριων δυναμικών καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Όσο για το ποιος αποτελεί το κρυφό χαρτί αυτής της κυκλοφορίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κιθαρίστα Bill Frisel που για άλλη μια φορά δίπλα στον γνωστό μαέστρο δίνει τα ρέστα του.

Μπάμπης Κολτράνης