Russian Circles – Memorial (sargent house)

Βλέποντας το εξώφυλλο αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι στα γνωστά χωράφια του ορχηστρικού/κιθαριστικού ήχου. Διαβάζεις και το όνομα της μπάντας και θυμάσαι πως τους ξαναπέτυχες τότε που έψαχνες κάτι νέο στον χώρο αλλά τα αρκετά μεταλλικά τους μέρη σε κρατούσαν σε μια απόσταση αναπνοής. Ξεκινά λοιπόν ο δίσκος και είναι σαν να ακούς μια νέα μπάντα με το ακουστικό intro να οδηγεί απότομα σε ένα ευέλικτο ορυμαγδό που όμως δεν βγάζει κάτι το επιδεικτικά τεχνικό. Ναι, οι τρεις τους ξέρουν να βαρούν τα όργανα τους σε τέτοιο βαθμό που απορείς πως γεμίζουν τόσο πολύ τον ήχο τους, αλλά εδώ δεν μιλάμε μόνο για αυτό. Για την ακρίβεια πρόκειται για την αισθαντικότητα και την γοητεία της συνθετικής γραφής τους η οποία καθώς συναντά την αρκετή πλέον εμπειρία τους ως μπάντα, παράγει μικρά θαύματα. Τι να γράψεις για το ας πούμε ρεφρέν του “1777” που σε αφήνει αποσβολωμένο. Για την ευστοχία των λεπτομερειών του δίσκου, για την μετέωρη ευθύτητα των σκληρών στιγμών που θυμίζουν Year Of No Light σε πιο μαζεμένο και sludge ύφος. Τέλος τι να γραφτεί για την λικνιζόμενη ομώνυμη σύνθεση που κλείνει την ακρόαση μας και έχει την Chelsea Wolfe στο μικρόφωνο. Σίγουρα το να αναφέρεις το Animals των Pink Floyd ως βασική επιρροή του δίσκου, είναι μάλλον προτέρημα, αλλά ο ίδιος ο πλούτος του Memorial είναι αυτόφωτος.

Afformance – Affection (Self-released)

Σαν να μην έφτανε το φετινό τους ep, οι φορμαρισμένοι Αθηναίοι επέλεξαν να κυκλοφορήσουν μια συλλογή με ακυκλοφόρητα τους κομμάτια και remix τα οποία καλύπτουν ολόκληρη την δημιουργική τους περίοδο ως μπάντα. Μια κίνηση που σπανίζει στην ημεδαπή μουσική πραγματικότητα όπου η κάθε κυκλοφορία μιας και μόνο δουλειάς απαιτεί ιώβεια υπομονή και λεόντεια δύναμη. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. καθώς η μπάντα πετυχαίνει το ακόμη πιο σπάνιο να κερδίσει την απόλυτη σχεδόν συνοχή μέσω ενός υλικού που βγήκε ως ιδέα σε διαφορετικές περιόδους. Ακούγοντας το Affection κάλλιστα το θεωρείς ως μια σοδειά νέου τους υλικού. Αποφεύγοντας για άλλη μια φορά τα κακώς κείμενα της εγχώριας παραγωγής σε θέματα ήχου, βάζουν αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία σε ορισμένες τους συνθέσεις θυμίζοντας λίγο τους Misuse στο April. Σε αυτό βοηθάνε και τα remix πάνω σε συνθέσεις του πρόσφατου ep τους που υπάρχουν εδώ. Με όλα αυτά, πάλι φτάνουν σε ένα γλυκό post που το ατού του είναι η ουσιαστική μελωδικότητα του και οι μικρές εκπλήξεις που επιφυλάσσει όπως το μοναδικό κομμάτι με στίχους ή το θορυβώδες και καταλυτικό φινάλε.

Caspian – Hymn For The Greatest Generation (triple crown records)

Η ταχύτητα των γεγονότων και των αποριών που γεννιούνται από αυτά είναι τέτοια που πάλι ακολουθούμε την συγκεκριμένη μπάντα από πίσω. Πρώτον, πως αποφάσισαν να βγουν για περιοδεία ακριβώς αμέσως μετά τον θάνατο του νεαρού μπασίστα τους; Δεύτερον, τι δουλειά έχουν να σαπορτάρουν τους HIM; Τρίτον, πως έτυχε να παίζουν ξανά στα ευρωπαϊκά εδάφη με τους Defeater που δεν ταιριάζουν στον ήχο, δείχνοντας ίσως τον δρόμο που μας επιφυλάσσουν οι συνεργασίες του μέλλοντος;

Με αυτά τα περίεργα ερωτήματα βέβαια θα ξεχάσουμε την νέα τους κυκλοφορία που αποτελείται από τρεις νέες συνθέσεις, ένα demo και δυο remix από το περσινό τους δίσκο. Τα νέα κομμάτια δεν αποτελούν απολειφάδια από το παρελθόν αλλά είναι εντελώς φρέσκα βγάζοντας κάτι ίσως περισσότερο λυρικό από ότι η μπάντα μας έχει συνηθίσει. Μεγάλη θετική έκπληξη είναι το δεύτερο κομμάτι εδώ, το “The Heart That Feeds”, το οποίο έχει αυτό το midtempo μελωδικό σφάξιμο που προσωπικά δεν θυμάμαι να το συνάντησα στο τελευταίο τους δίσκο. Το ομώνυμο τραγούδι ξεκινά διακριτικά και στην συνέχεια απλώνεται παντού στον χώρο, το ακουστικό τρίτο κομμάτι είναι φόρος τιμής στον εκλιπόντα μπασίστα τους, το demo έχει ενδιαφέρον με τον θόρυβο που κουβαλά και τα remix μάλλον φαντάζουν ανούσια. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύουν πάντως πότε να δίνουν ένταση στο ύφος τους και πότε να κουλουριάζονται υπηρετώντας την πρωταρχική (αλλά όχι μοναδική) αποστολή της μουσικής που είναι να ευφραίνει ότι έχουμε μέσα μας.

Μπάμπης Κολτράνης