Postdrome – Where The King Will Land (name your price/BLWBCK)

Το να σε κάνει μια μουσική να επικεντρωθείς σε αυτήν παγώνοντας οτιδήποτε βρίσκεται στα περίχωρα της δεν είναι ένα αμελητέο γεγονός. Ο Βρετανός πειραματιστής με το όνομα Charlie Floyd, στο δεύτερο του δίσκο πετυχαίνει ξανά αυτό το περίεργο αίσθημα να σκέφτεσαι ακούγοντας το μόνο εικόνες πάνω σε αυτό. Σε διάφορα σημεία ακούγεται μάλιστα συναισθηματικός μέσα στα ηχητικά νεφελώματα που αραδιάζει στον χώρο. Πάντα οι ήχοι φαντάζουν υπόκωφοι, οι αναμνήσεις που εγκαλούν υπόγειες και η όλη αίσθηση διακριτικά παγιωμένη.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην πληθώρα στοιχείων που κάνουν την εμφάνιση τους συνθέτoντας αυτόν τον μυστήριο θόρυβο κάτι που κάνει το όλο άκουσμα να κλείνει χωρίς να έχει κουράσει καμία στιγμή. Λογικό πάντως μετά από τόσους τόνους κυκλοφοριών στο είδος αυτό, να χρειάζεται προσπάθεια να βρεθεί κάτι που ξεφεύγει από τα εσκαμμένα. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία μπορεί να μην το κατακτά αυτό στο έπακρο, αλλά διαβάζοντας την πληροφορία πως ηχογραφήθηκε τον προηγούμενο χειμώνα, αισθάνεσαι αυτήν την γλυκιά πρωινή ψύχρα που σου οξύνει τον νου.

Moon Zero – Tombs Remixes (future sequence)

Πέρα από τους μουσικούς που κινούνται κατά μόνας ή συναθροίζονται με σκοπό να σαμποτάρουν την καθεστηκυία μουσική πραγματικότητα, υπάρχουν και τα ανεξάρτητα labels που προωθούν αυτού του είδους την περίεργη μουσική. Η Future Sequence είναι ταυτόχρονα περιοδικό, πόλος δημιουργίας συλλογών και βεβαίως έχει τον δικό της κατάλογο περιορισμένης κυκλοφορίας κασετών και όχι μόνο. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο υπάρχει μια ιδιαιτερότητα καθώς μια ομάδα ετερώνυμων πειραματιστών ρεμιξάρει συνθέσεις από το τελευταίο album του Moon Zero.

Μέσα λοιπόν από τα γνωστά θολά ηχοτόπια, ξεπροβάλλουν ντελικάτοι ρυθμοί και μελωδίες που σπάνε την drone κανονικότητα. Γίνεται μάλιστα με τέτοια επιτυχία το όλο εγχείρημα που αν και επαναλαμβάνονται remix πάνω σε δυο-τρεις συνθέσεις, καθόλου δεν υπάρχει το στοιχείο του dejavu. Οι μουσικές ιδέες γυρνάνε πίσω στον δέκτη ανανεωμένες και αυτ@ τις ωθεί ασυνείδητα στο μέσα μέρος του βλέμματος του, όπου τελικά καταλαμβάνουν εκεί τα αιώνια δευτερόλεπτα που τους ανήκουν.

EUS – Sol Levit (contradicta)

Ίσως να έχουμε συνηθίσει το συγκεκριμένο είδος να απηχεί βλέμματα που κοιτάνε χαμηλά ή απλά αόριστα κάπου, αλλά στο νέο του πόνημα ο Κοσταρικανός μουσικός μας καλεί σε μια κατά μια έννοια απογειωτική εμπειρία. Μαζί με τα υπαρξιακού τύπου ερωτήματα που συνοδεύουν την σχεδόν μιας ώρας διάρκειας κυκλοφορίας του, οι ατμόσφαιρες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και ουράνιες. Μελωδικές ευθυγραμμίσεις εξακοντίζονται στο υπερπέραν, μόνο που φαντάζει να ελλοχεύει κάτι το σκοτεινό που τεχνηέντως αποκρύβεται.

Είναι επίσης αυτή η συνεχής ροή μουσικής που δίνει ένα θεματικό χαρακτήρα στο album. Καμία παύση, κανένα περιττό στοιχείο δεν διακόπτει ότι μουσικά περιγράφεται με παραμορφωμένους αλλά τόσο εύστοχους ήχους. Από την άλλη βέβαια αυτή η γραμμικότητα δεν επιφυλάσσει καμία έκπληξη ή κάποιο σημείο όπου να προκαλείται μια ρήξη στο τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε μετά το όμορφο ep που έβγαλε πρόσφατα ο δημιουργός.

Mika Vainio & Joachim Nordwall – Monstrance (touch)

Δεν γνωρίζω τι μπορεί να συμβαίνει στον εγκέφαλο του Mika αλλά αυτό που βγάζει στην εδώ συνάντηση του με τον ομογάλακτο πολυπράγμων Joachim μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και επικίνδυνο. Βασικό συστατικό της δουλειάς που βγήκε από μια σειρά σύντομων αλλά έντονων τζαμαρισμάτων στο στούντιο των Einsturzende Neubauten στο Βερολίνο, είναι η μεταλλικότητα στον ήχο. Ένα ογκώδες και αιχμηρό άκουσμα που απομυζά την ζωτικότητα της ατμόσφαιρας και αφήνει μια στάμπα ηχητικής σκουριάς.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και post-industrial αυτό που ακούγεται, αν και δεν δίνεται τόση σημασία στον ρυθμό αλλά στις δυναμικές των ηχητικών συγκρούσεων που παράγουν οι δυο μουσικοί. Μέχρι και αρρωστημένα κιθαριστικά σόλο ακούγονται σε ορισμένα μέρη που όμως έρχονται να κολλήσουν στο όλο ηχητικό τσάκισμα. Μετά ακριβώς το τελευταίο του αξιολογότατο δίσκο, ο Φινλανδός επιτίθεται στις αισθήσεις από μια άλλη κατεύθυνση, πιο αυτοσχεδιαστική και αφαιρετική με τα ίδια όμως επιτυχή αποτελέσματα. Το οξύμωρο βέβαια είναι πως αυτή η μουσική απειλή ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 2010, οπότε μένουμε με την απορία τι άραγε να κρύβει αυτή η αντίθεση των ήχων με το εξωτερικό περιβάλλον που εκείνη την εποχή τους έζωνε τελικά χωρίς επιτυχία.

Μπάμπης Κολτράνης