Κάθε έννοια στον παραμορφωμένο κόσμο του θεάματος τείνει να χάνει κάθε υπόσταση και νόημα. Έτσι λέξεις όπως αυτοοργάνωση, diy κλπ γίνονται κλισέ και χρησιμοποιούνται από κάθε καρυδιάς καρύδι του συστήματος. Θα είχε ένα ενδιαφέρον να επικεντρώναμε στην ιστορική πορεία του diy punk/hardcore και στο πως ξεκίνησε, πως κατέληξε και πως προχωρά, αλλά θα χρειαζόταν πραγματικά πολύ χώρο για να αναφερθούμε ακόμη και πρόχειρα σε έννοιες όπως ριζοσπαστισμός, συγγένεια/ταύτιση με την πολιτική, αφομοίωση κλπ με παραδείγματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον η έννοια που έχουμε χρησιμοποιήσει στην επικεφαλλίδα, δεν λέει από μόνη της τίποτα, οπότε μένει να μιλήσουμε για κάθε προσπάθεια ή σχήμα αυτόνομα.

 

Sarabante – Έρμαια Των Καιρών (name your price)

 

 

Δεν θα μπορούσε αυτή η σαδομαζωχιστική μητρόπολη που λέγεται Αθήνα, να μην έχει την δική της παράδοση στην οργισμένη με μπόλικες αιτίες μουσική. Οι παραδόσεις βέβαια είνaι για να συνεχίζονται και εννίοτε να σπάνε και οι συγκεκριμένοι φαντάζουν η ιδανική μπάντα που θα μπορούσε να το πετύχει. Ακολουθώντας την μελωδική-crust τεχνοτροπία, επιλέγει να παίζει σε αυτοοργανωμένα μέρη, ενώ παράλληλα έβγαλε το ντεμπούτο της στην πασίγνωστη και ανεξάρτητη Southern Lord! Ίσως φαντάζει οξύμωρη αυτή η πορεία, αλλά στα μάτια του γραφόντα είναι σαν να απέκτησε μια δεύτερη ζωή το album, ελαφρώς αυτόνομη από την πρώτη όπου η διανομή και κυκλοφορία γινόταν αποκλειστικά από την ίδια την μπάντα μέσω της Sara Records.

Επιστρέφοντας στα μουσικά, εδώ έχουμε ένα επτάιντσο με δύο νέα κομμάτια, ελαφρώς ομοιόμορφα μεταξύ τους, στο ίδιο ύφος με το προαναφερόμενο Remnants σε ίσως πιο βρώμικη έκδοση. Η επιλογή το ομότιτλο να έχει ελληνικούς στίχους δικαιώνεται, βασισμένη και στην απήχηση του παλαιότερου τους “Πνιγμένοι Στη Σιωπή”. Γενικά συνεχίζεται κι εδώ η κάθε λεπτομέρεια του έργου τους να είναι άκρως φροντισμένη και καίρια στον στόχο της, βγάζοντας προς τα έξω μια πηγαία εκτόνωση σκέψεων και συναισθημάτων.

 

 

Curmudgeon – Amygdala (name your price/free download)

 

 

Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την δεύτερη τους κατά σειρά κυκλοφορία και η βοστωνέζικη αυτή μπάντα επιστρέφει ανεβάζοντας κι άλλο τον προσωπικό της πήχη. Παραμένουν οι επιρροές από τους His Hero Is Gone στον όλο τρόπο σκέψης, αλλά υπάρχει η διάθεση να εκσυγχρονιστεί ο ήχος, κυρίως με βάση το άπλωμα της έντασης και την ευκρίνεια των στίχων, παρόλο που η τραγουδίστρια για άλλη μια φορά βγάζει στο μικρόφωνο τα λαρύγγια της. Η θεματολογία πάντα αγγίζει κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως η πατριαρχία, ο σεξισμός κλπ, με το ενδιαφέρον να πέφτει στην πρόοδο που σημειώνει στον συνθετικό τομέα η μπάντα. Πέρα αυτών, οι πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε για την μπάντα είναι σχεδόν ανύπαρκτες στο Διαδίκτυο. Ας μιλήσουν λοιπόν τα τραγούδια από μόνα τους, ειδικά σε αυτές τις εκκωφαντικές εντάσεις.

 

 

Jungbluth – Partache (name your price/free download)

 

 

Σε σύγκριση με την Αμερική, στην Ευρώπη συναντούσαμε την diy μουσική έκφραση με εντονότερους πολιτικοποιημένους όρους. Δεν μιλάμε εδώ για μια ιδεολογική συνοχή ή μια κοινή πορεία των κατά τόπων σκηνών, αλλά μια τήρηση ορισμένων μινιμούμ πολιτικών θέσεων όπως ο αντιρατσισμός, ο αντισεξισμός κλπ. Η μπάντα αυτή από το Münster προχωρά από το σημείο να είναι ευανάγνωστα τα πολιτικά μηνύματα που θέλει να μεταδώσει. Αρχικά δηλώνει πως τα έσοδα από την πώληση των βινυλίων θα πάνε στην οργάνωση Anarcist Black Cross από την Λευκορωσία, στην συνέχεια τονίζει τις ιδεολογίες που απεχθάνεται και τον vegan τρόπο διατροφής που υιοθετεί και τέλος προχωρά στην αποτίμηση εμπειριών μέσα από την συμμετοχή στον όχι και τόσο άγιο κόσμο του diy χώρου. Προφανώς δύσκολα ακόμη και οι πιο περίφρακτες επονομαζόμενες νησίδες ελευθερίας θα μπορούσαν να αποφύγουν την υιοθέτηση τρόπων συμπεριφοράς που πηγάζουν από το παλιό κόσμο που όλο χάνεται αλλά ποτέ δεν εξαφανίζεται.

Ως προς την κατεύθυνση που θέλει να πορευθεί η μπάντα, βοηθά σε τεράστιο βαθμό η αψεγάδιαστη αισθητική και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας, με αρκετές υποσημειώσεις, ένα κατατοπιστικό κείμενο και βέβαια τους σχεδόν υπαρξιακούς στίχους. Όσο για την ίδια την μουσική, μόνο αναμενόμενη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καθώς αναμειγνύει το hardcore, το screamo και το post, βρίσκοντας την δικιά της ταυτότητα. Σε αυτό το σημείο ίσως θυμίζουν λίγο τους Birds In Row, με τους οποίους είχαν περιοδεύσει φέτος και χάρις αυτούς είχα την ευκαιρία να ακούσω τους Jungbluth για πρώτη φορά. Αν συνυπολογίσουμε την τεχνική αρτίοτητα και το βάθος των δυναμικών που πιάνει αυτός ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος, ίσως δεν θα είναι υπερβολικό να μιλήσουμε για έναν δίσκο-τομή στον χώρο του.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης