Tim Hecker – Virginal 1

Εκεί όπου όλα τα φώτα βρίσκουν μια τρύπα για να κουρνιάσουν και οι μουσικές ψάχνουν απεγνωσμένα ένα πρόχειρο ποίημα πριν εξαϋλωθούν άπραγες, βρίσκεται ο Tim Hecker. Ο πειραματιστής ο οποίος έχει κερδίσει την αναγνώριση με τις τελευταίες δουλειές του, ετοιμάζεται για το επόμενο χτύπημα και ήδη οι προσπάθειες αποκρυπτογράφησης και αυτού του μουσικού γρίφου με βάση το νέο αυτό κομμάτι, δίνουν και παίρνουν.

This Will Destroy You – A Three Legged Workhorse (live)

Αν θυμάμαι καλά, με αυτό το κομμάτι ξεκίνησαν την αθηναϊκή τους συναυλία από την τελευταία τους τουρνέ. Με τον τότε δίσκο αναδείχθηκαν σε μια από τις σημαντικότερες μπάντες της ορχηστρικής μουσικής των τελευταίων χρόνων και αυτό το λίγο παλαιότερο τους άσμα διαλύει τα πάντα με αυτήν την αφοπλιστική μελωδία και την δύναμη που σέβεται τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα στον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο στο Ρέυκιαβικ που κυκλοφορεί οσονούπω.

God Is An Astronaut – Reverse World

Η συγκεκριμένη ιρλανδική μπάντα πέτυχε στους τρεις πρώτους δίσκους της να φτάσει σε τέτοιο σημείο που στην συνέχεια δεν είχε πολλά να αποδείξει. Κερδίζοντας από μόνη της μια μικρή αλλά μάλλον απρόσμενη επιτυχία, οδεύει πλέον στα σίγουρα χωρίς  πλέον να πρωτοτυπεί. Το νέο βίντεο της μπάντας έχει ένα εσχατολογικό ενδιαφέρον και η μουσική μια μελωδική κορύφωση στο τέλος που αντιπροσωπεύει απόλυτα τον ήχο της μπάντας. (view)

52 Commercial Road – Midnight Mass

Αυτό το soundtrack αφορά μια ανεξάρτητη ταινία χαμηλού κόστους με τίτλο Communion. Οι 52CR γράφουν πάνω του το νέο επεισόδιο στην σύντομη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα πορεία τους. Τον Νοέμβρη θα έχουμε την ολοκληρωμένη γεύση, αλλά προς το παρόν ας αρκεστούμε σε ένα slow tempo post κομψοτέχνημα.

Throwing Muses – Sleepwalking 1

Βέβαια όλα αυτά τα καταθλιπτικά-κιθαριστικά χωρίς στίχους από κάπου επηρεάστηκαν και έκαναν την εμφάνιση τους. Θα μπορούσε να γραφτεί πως όλη η μουσική από τις αρχές των 90s υπό την σκεπή των ανεξάρτητων εταιριών όπως η 4AD, η Blast First και η Touch N Go, έθεσαν την βάση για τον ορχηστρικό ορυμαγδό που ακολούθησε. Η συγκεκριμένη μπάντα ήταν η πρώτη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που υπέγραψε στην ιδιαίτερη 4AD. Η συνέχεια υπήρξε περιπετειώδης, επιτυχημένη και ως θαύμα ξανά αναστημένη. Μπορεί η φωνή της Kristin Hersh να ακούγεται κάπως γερασμένη αλλά το κομμάτι προσφέρεται για υγιείς επιστροφές στο παρελθόν.

The Breeders – No Aloha (bbc session)

Τώρα ακολουθούν ιστορικά στοιχεία που μπορούν αν μπερδέψουν ακόμη και τους πιο προσεκτικούς : η Tanya Donnely φεύγοντας από τους Throwing Muses, μάλλον χρησιμοποιούσε τον ίδιο δικηγόρο με την Kim Deal καθώς και αυτή τότε έπαιρνε διαζύγιο από τους The Pixies και είπαν να κάνουν μια μπάντα. Μαζί έβγαλαν έναν δίσκο στην 4AD, μετά η πρώτη έφυγε, η δεύτερη πήρε πιο σοβαρά το εγχείρημα και ξαφνικά έσκασε η σούπερ επιτυχία με το “Cannonball”. Είκοσι χρόνια μετά, αφήνει ξανά τους The Pixies και βγάζει ξανά την μπάντα στον δρόμο. Πριν λίγους μήνες είχε βγει μια τεραστίων διαστάσεων επανέκδοση του περίφημου Last Splash και πλέον αυτή βγαίνει αυτές τις μέρες σε 7πλο βινύλιο! Απορώ πόσο υλικό βρήκαν και χώρεσαν εκεί μέσα. Πάντως τις είχα υποτιμήσει αρκετά, όχι τότε αλλά τώρα, καθώς κομμάτια σαν το συγκεκριμένο μένουν όντως αναλλοίωτα στην μνήμη χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο! (listen)

Matana Roberts – Amma Jerusalem School

Ξαναγυρίζουμε τα ρολόγια μας στο σήμερα και συναντάμε μια καθαρή αφροαμερικάνικη φωνή. Η Matana βγάζει σε έναν μήνα τον δεύτερο της δίσκο στην Constellation και στο πρώτο δείγμα που ακούμε, μας δίνει με το άλτο σαξόφωνο της και την χαρακτηριστική φωνή να καταλάβουμε που θα μπλέξουμε αν την ακολουθήσουμε. Ιδιαίτερη προσοχή στους γεμάτους νόημα στίχους παρακαλώ.

Ulver – Son Of A Man

Ας πεταχτούμε στην Νορβηγία τώρα που δεν κάνει ψόφο, για να πετύχουμε τους Ulver στο τελευταίο τους δημιούργημα. Για τους συγκεκριμένους έχουμε ξαναγράψει και μάλλον από ένα σημείο και έπειτα, αυτά που έχουν βγάλει, τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, μιλάνε από μόνα τους. Με την αρωγή της Ορχήστρας του Tromso, πάλι εκπλήσσουν με τον νέο ήχο που βγάζουν. Αν και σχεδόν πάντα η μπάντα έβγαζε έναν χαρακτήρα μη επίσημης κυκλοφορίας σε κάθε κυκλοφορία, λες και επρόκειτο για κάτι σαν side project, ακούγοντας για παράδειγμα αυτό το κομμάτι νιώθεις πως τα πράγματα είναι άκρως σοβαρά.

Satyricon – Our World, It Rumbles Tonight

Μένουμε για λίγο ακόμη εκεί στα μέρη του παγωμένου Βορρά και πετυχαίνουμε το νέο άσμα των Satyricon, οι οποίοι μπορεί να έχουν αστεία ψευδώνυμα, σοβαροαστεία αισθητική και γενικά όλο αυτό το black metal ύφος που έκανε τους υπόλοιπους μεταλλάδες να κρατάνε σταυρούς και σκόρδα, αλλά αυτό το τραγούδι στα αυτιά μου ακούγεται ενδιαφέρον, όχι τόσο βαρύ και ισορροπημένα σκοτεινό. Θα τολμούσα να πω πως ούτε καν μεταλικό είναι με την τυπική έννοια του όρου, για αυτό και μάλλον ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της μπάντας τους ρίχνει ήδη κατάρες. Άρα βρίσκονται σε καλό δρόμο. (listen)

Bl’ast – Tomorrow

Θα ξαναμιλήσουμε πάλι για ρίζες, καθώς τίποτα δεν βγήκε με παρθενογένεση, και στην μουσική. Η όλη στάση αυτών που έθεσαν τα θεμέλια του νορβηγικού black θύμιζε το πως ξεκίνησε το αμερικάνικο hardcore (σύγκρουση με κάθε καθεστηκυία αξία, επίτηδες θορυβώδεις παραγωγές, προκλητικά εξώφυλλα, κόντρα ακόμη και στα συγγενικά είδη). Οι διαφορές βέβαια είναι πάμπολλες μεταξύ των δυο αυτών ρευμάτων. Ακούγοντας πάντως αυτό το κομμάτι που μαζί με άλλα, ξεθάφτηκε κανονικά από τον τάφο και με την βοήθεια του Dave Grohl βγαίνει ξανά στην επιφάνεια, φαίνονται όλα τα στοιχεία που έκαναν το μουσικό κίνημα εκεί στο Αμέρικα να μεταδίδει ακόμη τα φώτα των επιρροών σε κάθε μουσική που θέλει να λέγεται βαριά. Οι συντοπίτες των Black Flag, ομολογουμένως τότε στα 80s έπαιζαν απίστευτα για punk μπάντα και βεβαίως έκλεβαν ως ένα βαθμό τους BF (βλ. εδώ το ριφάκι του “Slip It In”). Στην συγκεκριμένη μάλιστα ηχογράφηση παίζει κιθάρα για μοναδική φορά στα χρονικά της μπάντας ο William DuVall που είναι ο τωρινός τραγουδιστής των Alice In Chains! Επίσης ο Nick Oliveri, πρωην μπασίστας των Queens Of The Stone Age αποτελεί το νέο μέλος της επανασυσταθείσας μπάντας! Πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Μπάμπης Κολτράνης