Valiska – A Day As A Blade Of Grass (inner ocean records)

Συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις δισκοπαρουσιάσεων, απλά ανοίγεις το παράθυρο και πλέκεις ένα παιχνίδι με λέξεις όπως σύννεφα, ήχοι, χρώματα, πληγές και ό,τι άλλο μπορεί να κεντρίσει η φαντασία. Πως άραγε να αποτυπώσεις με ξερά λόγια την πιανιστική είσοδο που προσθέτονται σε αυτήν, αδιευκρίνιστοι θόρυβοι στήνοντας ένα αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι; Μετά το πρώτο κρεσέντο, είναι άραγε κιθάρα αυτή που παιανίζει στα ανοικτά μιας μουντής θάλασσας;

Ο Valiska καταφέρνει σε 24 λεπτά να περιηγηθεί σε αρκετά μέρη, κάνοντας αυτό το δημιούργημα του, το πιο φιλόδοξο του εως τώρα. Δεν απλώνει επαναληπτικούς ήχους όπως συνηθίζεται στο είδος αυτό, ούτε περιστρέφεται γύρω από μια κεντρική ιδέα, αλλά βαδίζει προς το άγνωστο χωρίς να κοιτά πίσω. Αυτό μεταδίδεται και στον ακροατή που καθώς ακολουθεί τα σημάδια, ξεχνά από που πέρασε πριν για να φτάσει εδώ. Αυτή η ηχητική αποτύπωση της λήθης αποτελεί το βασικό προτέρημα αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας πολυδαίδαλης σύνθεσης.

EUS – Erget (name your price) 

Ένα από τα θετικά στοιχεία του Διαδικτύου είναι το μηδένισμα των αποστάσεων και η ανακάλυψη μουσικών από την οποιαδήποτε γωνιά του πλανητικού χωριού. O Κοσταρικανός EUS, εκτός από τον δίσκο-ποίημα που έβγαλε μαζί με τους Saaad και τον Postdrome, έχει να επιδείξει ουκ ολίγες κυκλοφορίες που διαθέτει με επιλογή ελεύθερου κατεβάσματος. Το νέο του ep αποτελεί έναν λόγο για περαιτέρω ψάξιμο του καταλόγου του, καθώς σε 20 λεπτά, ξεδιπλώνει ένα ηχητικό υπόστρωμα το οποίο με βάση λεπτεπίλεπτες αλλαγές υποβάλλει τον ακροατή σε μια είδους ηχοκάθαρση.

Με την μελωδία πάντα να υποβόσκει, σε στιγμές θυμίζει την ambient πλευρά του Oneohtrix Point Never. Εξάλλου ο πειραματισμός δεν συνεπάγεται κάτι το μουσικά απόμακρο και τραχύ. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα υπομονετικό αυτί για να ξεπεράσει τον σκόπελο της επονομαζόμενης αυτιστικότητας που χαρακτηρίζει την εντύπωση κάθε πρώτης επαφής με μια νέα μουσική ιδέα. Ειδικά στην περίπτωση μας, ο δίλεπτος θρόμβος στην αρχή, δεν προμηνύει επ’ ακριβώς την επιβλητική συνέχεια και ιδιαίτερα το πιανιστικό και κατατονικό φινάλε.

Μπάμπης Κολτράνης