Έχει ειπωθεί πως κάθε πόλη είναι οι άνθρωποί της. Ορθότατο μιας και μπορεί να είναι καλαίσθητα ή μη τα κτίρια, οι δρόμοι και οτιδήποτε άλλο συγκροτεί το πεδίο ενόρασης ενός αρχιτέκτονα, αλλά είναι αυτοί που τα ζουν, τα περπατάνε, τα σιχτιρίζουν και τα φθείρουν όλα αυτά, οι οποίοι κατά μια έννοια τα συνέχουν και τους δίνουν πνοή. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που συνηθίζεται να αναπτύσσεται μια ερωτική θα λέγαμε σχέση με μια πόλη ή μερικές φορές μια σχέση μίσους. Όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει για την Αθήνα κοντινό μου πρόσωπο που θα ήθελε να διαφυλάξει την ανωνυμία του «…είναι η πόλη που αγαπώ να μισώ και μισώ να αγαπάω». Φαντάζομαι πως αυτά τα λόγια δεν αναφερόντουσαν κυρίως στα μπαζωμένα ποτάμια και στις μονόχρωμες ελληνικές πολυκατοικίες. Όλο αυτό θα ήταν πλεονασμός να το ονομάσουμε συναισθηματική σχέση; Μάλλον όχι.

Στο πλαίσιο αυτό, οι πρώτοι μήνες που ζεί ένα άτομο σε ένα καινούργιο μέρος φέρνουν στο νου την πρώτη περίοδο στην οποία συσχετίζεσαι ερωτικά με ένα άλλο άτομο. Πέρα από το να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα, βλέπεις τα πάντα γύρω σου ειδυλλιακά. Ίσως να μην είναι ο γενικός κανόνας, αλλά προσωπικά ήταν ακριβώς αυτό το συναίσθημα που με κυρίευσε ερχόμενος εδώ, τους πρώτους δυο μήνες. Όλα πήγαιναν πρίμα, με εμένα να βρίσκω δουλειά, στέγαση, ποδήλατο από φίλους και σκουφιά, γάντια από αφηρημένους περαστικούς. Πότε έπαυσε να ισχύει αυτό το σκηνικό; Πότε αλήθεια χάλασαν όλα αυτά; Σίγουρα όχι όταν ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora όπως επιμένει από τον τάφο του ο σκηνοθέτης Νικολαΐδης. Συνέβη ένα καθαρά τυχαίο γεγονός, ασήμαντο μεν, ενδεικτικό δε για το τί θα ακολουθούσε ως προς την αντιστροφή της δαιμόνιας τύχης σε δαιμονισμένη ατυχία.. Πηγαίνοντας τα Χριστούγεννα για να προμηθευτώ εισιτήριο για την προσεχή (σε δυο ακριβώς μήνες) συναυλία των Deftones, έλαβα την απάντηση ότι η βραδιά ήταν ausverkauft (sold out ελληνιστί). «Μια συναυλία είναι, μωρέ», «Θα ξανάρθουν» κλπ, πέρασαν οι φράσεις ως λογικές σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά έλα ντε που οι τύποι αποτελούν το τελευταίο ίσως απωθημένο από τα περασμένα που μου έχει μείνει και δεν έχω δει από κοντά! Πώς, τι, που,…ευτυχώς ο υπάλληλος εκεί δεν ήξερε τη μητρική μου γλώσσα για να πιάσουμε διάλογο επιπέδου Ρετιρέ (βλ. σήριαλ). Λίγες βδομάδες μετά, πολλά συνέβησαν αλλά αυτό ξεφεύγει από τον στόχο του κειμένου, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Πως περνάν όμως οι δυο μήνες! Να ‘μαι έξω από το μαγαζί με τον ευφάνταστο τίτλο Huxleys Neue Welt (ναι, ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος…). Ψύχραιμος έψαχνα εισιτήριο μαζί με δεκάδες άλλους που μάλιστα είχαν την φαεινή ιδέα να κρατάνε ένα χαρτί όπου αναγραφόταν ότι ζητούσαν κάποιος/α να τους κάνει τη χάρη να τους προμηθεύσει ένα. Ορισμένοι είχαν την ακόμη πιο φαεινή ιδέα να ζητάνε ναι μεν με αυτόν τον τρόπο το μαγικό χαρτάκι, αλλά την ίδια ώρα να τα παζαρεύουν (τα εισιτήρια που επί τόπου αγόραζαν ή άλλα που είχαν αγοράσει νόμιμα) και εν τέλει να τα μοσχοπουλάνε στην προαναφερθείσα ομάδα ατόμων. Κοινώς μαυραγορίτες. Όλα κάτω από το όχι και τόσο άγρυπνο βλέμμα των σεκιουριτάδων. Πληροφοριακά, ενώ η κανονική τιμή έφτανε τα 39 περίπου ευρώ, η εκκίνηση γινόταν από τα 100, έφτασε σε ένα σημείο στα 150-180 και στο τέλος, αφού όλοι έμειναν ευχαριστημένοι στα μισά, δηλαδή κάπου στα 80, άγγιξε σχεδόν την αρχική νόμιμη τιμή. Όλα αυτά ενώ την ίδια ώρα, μια αντίστοιχη ομάδα που έφτανε και αυτή ίσως κάποιες δεκάδες, μάζευε άδεια μπουκάλια, σίγουρα όχι για χόμπι. Πολιτισμένα και ευρωπαϊκά, χωρίς καμία φασαρία και χωρίς οι μεν με την φτώχεια τους να θίγουν την ανάγκη διασκέδασης των υπολοίπων.

Τώρα, πέρα από το γεγονός πως τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί πολύ καιρό πριν την βραδιά εκείνη σε έναν χώρο που χωρά άνετα δυο με δυόμισι χιλιάδες άτομα, αντιλήφθηκα πως οι Deftones είναι τεράστιο όνομα εδώ από τον πανικό που έγινε μέσα. Από την αρχή και για μιάμιση ώρα, έπαιξαν με μικρές παύσεις κομμάτια από όλη σχεδόν την πορεία τους και … Συμπληρώστε οτιδήποτε σε υπερθετικό βαθμό, γιατί καλές οι κριτικές, καλύτερα τα προσεγμένα βίντεο, αλλά πιο καλά από όλα οι συναυλίες, αρκεί να μην σε πιάνουν, δικαίως, τα υπαρξιακά σου για το αν αξίζει να δώσεις ένα ολόκληρο μεροκάματο για μια βραδιά. Αυτά λοιπόν ως προς τους Αμερικανομεξικάνους Deftones και επειδή συνέβησαν μέσα στην βδομάδα που μας πέρασε αρκετές ενδιαφέρουσες βραδιές στις οποίες αξίζει να αναφερθούμε…

bis nächste Woche

Μπάμπης Κολτράνης