Dadub – Preternity (stroboscopic artefacts)

Αυτό το σήμα με το λευκό λουλούδι αρχίζει και γίνεται ολοένα και πιο ενδεδειγμένο ως προς το που να κινηθούν αυτ@ που αναζητούν τον νέο ήχο. Μπορεί να μην είναι όλες οι κυκλοφορίες του βερολινέζικου αυτού label, του ίδιου επιπέδου, αλλά αυτή η ανοιχτόμυαλη αντίληψη και ο πειραματισμός με τα διαφορετικά ηλεκτρονικά σχήματα, μόνο σε καλό μπορεί να βγει.

Εδώ επιλέγεται να μιξαριστούν τέσσερα κομμάτια από το επερχόμενο δίσκο των Dadub, όπου το καθένα από τις εδώ εκτελέσεις τραβά τον δικό του δρόμο. Λογικό καθώς τα ονόματα που αναλαμβάνουν την ηχητική αναδιαμόρφωση ενός υλικού που ακόμη δεν έχουμε ακούσει (περίεργο, ε), ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες που έχουμε προσπαθήσει κατά καιρούς να ανιχνεύσουμε. Ο Lucy, το αφεντικό του label με το θηλυκό όνομα και την ιταλική καταγωγή, κρατά άθικτο τον dub χαρακτήρα, υποθέτουμε, του πρωταρχικού υλικού και απλά προσθέτει την 4/4 ρυθμολογία. Ο Lakker μετά από ένα μέτριο πρόσφατο ep, συνεχίζει να μην δείχνει να κατασταλάζει αν του κάνει περισσότερο η electronica από το techno. O Rrose πάλι δίνει τα ρέστα του με ένα remix που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις με απλά λόγια το πώς προχωρά στην αρχή και το πώς αλλάζει προς το τέλος. Κλείνοντας, ο Kangding Ray καταθέτει κάτι που είναι πολύ κοντά στα νερά του, το οποίο θα ταίριαζε για εισαγωγή σε ένα σετ του είδους.

Death Abyss – Dominate Through Will Remixes ( rodz konez)

Ομολογώ πως βλέποντας τα ονόματα που απαρτίζουν τους remixes αυτής της κυκλοφορίας ενθουσιάστηκα προκαταβολικά, αλλά στη συνέχεια δυσκολεύτηκα να μπω στο κλίμα. Πολύ απλά ο πρόσφατος δίσκος όπου βασίστηκαν οι εδώ εκτελέσεις χαρακτηρίζεται ως industrial-dubstep, κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς είναι έξω από το βεληνεκές των κεραιών μου. Βέβαια το techno πλέον έχει ανοίξει τόσο διάπλατα τα όρια του, που παραγωγοί όπως ο Perc μπορούν να περιφέρονται με άνεση παντού πατώντας σε ταμπέλες μουσικής οριοθέτησης.

Δυστυχώς όμως, μόνο ο Inigo Kennedy ο οποίος αυτές τις μέρες κυκλοφορεί νέο 12ιντσο, καταφέρνει να δέσει αρμονικά τα δυο διαφορετικά μουσικά επίπεδα, κρατώντας τον κόντρα ρυθμό και χτίζοντας πάνω του ένα κυματοειδή όγκο. Από το καμένο εξώφυλλο μέχρι τους μυστήριους τίτλους, όλα ξενίζουν και μάλλον αποδεικνύουν πως το χάσμα μεταξύ των δυο «ειδών», θέλει ακόμη χρόνο για να καλυφθεί.

Μπάμπης Κολτράνης