H αλήθεια είναι πως οι Νeon δεν μου ήταν γνωστοί για τα ambient και ηλεκτρονικά ηχοτοπία τους, όπως αναφέρει το δελτίο τύπου της inner ear. Αλλά ούτε και για τους τρεις δίσκους soundtrack για θεατρικές παραστάσεις που στο πρόσφατο παρελθόν έχουν κυκλοφορήσει. Επί της ουσίας αγνοούσα τις δουλειές τους μετά το Au Theatre Des Sons Imaginaires στην Poeta negra. Επίσης αγνοούσα παντελώς τούτη εδώ την κυκλοφορία τους. Δεν είναι αυτό που λέμε πρόσφατη, αντιθέτως κοντεύει να χρονίσει, αλλά δεν παύει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ…

Το Κάθε Πραγματικότης, Αποκρουστική περιέχει 10 ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη, μελοποιημένα από τους ίδιους. Εδώ έχουν διαλεχτεί κυρίως φυσικά όργανα σε αντίθεση με τους προηγουμένους δίσκους τους. Αρκετοί καλεσμένοι δανείζουν τις φωνές τους στην πλειοψηφία των τραγουδιών. Η Etten που την γνωρίσαμε στο σχήμα των Film, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (the boy) καθώς και οι Lolek και Βαγγέλης Στρατηγάκος. Στους στίχους δεν θα αναφερθώ μιας και τόσα έχουν γραφτεί για τον Κ. Καρυωτάκη και την ποίηση του και πιστεύω ότι τίποτα παραπάνω δεν θα προσθέσει μια ακόμα, απλή, αναφορά στο έργο του.

Η ένταση που προκαλείται ακούγοντας το “O Μιχαλιός” δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Ο The Boy ρίχνει ένα μαύρο πέπλο στο ήδη πένθιμο ποίημα του Καρυωτάκη. Τόσο μουσικά όσο και ρυθμικά παραπέμπει σε θλιμμένο εμβατήριο. Η “επιστροφή” θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για τραγούδι από κάποιο προσωπικό δίσκο του the boy στο οποίο αφηγείται τις δικές του ιστορίες.

Τον Lolek τον γνωρίσαμε να τραγουδά ξενόστιχα τραγούδια σε έναν καθ’όλα συμπαθητικό – πρώτο – δίσκο. Στον δεύτερο, με ντόπιο στίχο, όλο και κάπου τα πράγματα παραπατούν και πέφτουν. Έτσι και εδώ, στην προσπάθεια του με την “Eσπέρα”, ενώ φαίνεται ότι καταβάλει τα μέγιστα, το αποτέλεσμα με τα φωνητικά δεν στέκεται στο ύψος της περίστασης. Η τρομπέτα προς το τέλος του κομματιού προσθέτει μια ωραία πινελιά και σπάει κάπως την μονοτονία του. Το “Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο” είναι ένα ambient ταξίδι σε τρένο με μόνο συνεπιβάτη την βαριά, ωμή φωνή του Lolek, όπου το μουσικό τρίο πλάθει εικόνες που αντικατοπτρίζονται στο τζάμι.

Η Etten στη “φθορά” παραδίδει μαθήματα φωνητικών ενώ οι Neon βαδίζουν σε σκοτεινά μονοπάτια. Στο “σαν έσβησε ο ίσκιος” ακούμε ίσως την, έως τώρα, πιο ωραία μουσική επένδυση του ποιήματός αυτού. Μακρυά από αυτή των Χαΐνιδων και ακόμη παραπέρα από την πρόσφατη των Κρίνων. Το τελευταίο κομμάτι του έργου αυτού είναι το “Τελευταίο ταξίδι” που επίσης τραγουδά η Etten. Εδώ τα ηλεκτρονικά κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Ο Byron κρατά το “σε παλιό συμφοιτητή” και “Ανδρείκελα” για πιο «Νeon» αφηγήσεις. Το πρώτο το φτιάχνουν με τα συστατικά της μπαλάντας. Ακουστική κιθάρα και μεταλλόφωνο. Να σημειώσω εδω ότι οι ηλεκτρονικές πινελιές δένουν αρμονικά προς το τέλος του κομματιού. Το δεύτερο που διαλέγει να πεί ο ίδιος, είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του δίσκου. Ένας σκοτεινός μονόλογος που ντύνεται με απόκοσμους ήχους, πιάνο και μουσικό πριόνι από τον Νίκο Γιούσεφ. Ο Βαγγέλης Στατηγάκος διαλέγει (;) τον “Δρόμο” σε μια τόσο βαρία όσο και λιτή ενορχήστρωση. Μπορώ να πώ ότι βρίσκεται «κοντά» στα 13 τραγούδια της Πλάτωνος με την Σαβίνα Γιανάτου.

Το Κάθε Πραγματικότης, Αποκρουστική είναι ένας δίσκος που από την πρώτη κιόλας ακρόαση σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει εύκολα να ανασάνεις με τον δικό σου ρυθμό αλλά σου «επιβάλει» έναν δικό του. Ένας δύσκολος δίσκος που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να δεθείς μαζί του. Ο πρώτος του γκρούπ εμπλουτισμένος με στίχους, αποτελείται από καλές και λιγότερο καλές στιγμές  Ακούγεται όμως από την αρχή μέχρι το τέλος κάθε φορά που θα τον επιλέξεις.

Mu|te