Ο Μάνος Λοΐζος μάλλον πρέπει να πέρναγε χειμώνα στο Βερολίνο όταν του ήρθε ο στίχος “…η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει”. Πέρασαν δυο βδομάδες για να βγει ο ήλιος, οπότε έπρεπε να επιστρατεύσουμε την αισιοδοξία του συγχωρεμένου και τους ινδιάνικους χορούς του ήλιου (και όχι τις προφητείες τους), ώστε να αχνοφανούν οι ηλιαχτίδες. Μόνο που αυτές δεν ήρθαν μόνες τους αλλά μαζί με μπόλικο χιόνι. Τώρα τι έφερε τι, δύσκολο να το εξηγήσω όπως πολλά άλλα εδώ. Για παρἀδειγμα πώς είναι δυνατόν οι ταρίφες εδώ να δίνουν προτεραιότητα σε πεζούς και ποδηλάτες;! Μεταλλαγμένοι είναι; Επίσης πως γἰνεται σε γνωστό σινεμά-κολλεκτίβα της πόλης, το Lichtblick-Kino, να παίζει εδώ και πέντε χρόνια ανελλιπώς κάθε Σάββατο τα μεσάνυχτα την Casablanca και να πηγαίνει συνέχεια κόσμος! Αυτό κι αν είναι για μελέτη.

Εκεί λοιπόν που προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τα ανεξήγητα και τα ευκόλως εξηγήσιμα, ποδηλατώντας μετά το -εδώ συμπληρώνετε όποιο νούμερο θέλετε- _ωρο της υποταγής (όπου μάλλον έχει μπει υποσυνείδητα το καθήκον να αποδείξω πως εμείς οι Νότιοι είμαστε και γαμώ τα εργατικά ατομάκια) βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια αφίσα. Αυτή αν και είχε το αγαπημένο μου χρώμα, το μπορντώ, είχε κάμποσους απωθητικούς σπόνσορες μέσα και σίγουρα λίγες ώρες ακόμη ζωής μιας και οι αφισοκολλήσεις γίνονται εδώ με ρυθμούς psy-trance. Ένα όνομα ξεχώρισε στις τρεις στήλες και αυτό ήταν των Tortoise. Κάτι για είσοδο δωρεάν με πρόσκληση έγραφε και από εκεί ξεκίνησε μια πορεία σκέψεων που περιλάμβανε αρχικά το γεγονός πως η συναυλία γινόταν κυριολεκτικά δυο στενά πάνω από το σπίτι που μένω. Μετά ακολούθησε το συμπέρασμα πως θα τους δω για τρίτη φορά χωρίς καμία φορά να έχω καταβάλλει αντίτιμο και τέλος αναρωτήθηκα τι σχέση έχει η μάρκα παπουτσιών που ήταν και ο σπόνσορας της βραδιάς με την μπάντα. Όπως εύστοχα το έχει θέσει ένας φίλος, το μόνο πράγμα που σου προσφέρει τσάμπα ο καπιταλισμός είναι το τυράκι στην φάκα. Θα πας στη συναυλία, θα μπει στον εγκέφαλο η τζίφρα της μάρκας και άντε μετά να μην γλυκοκοιτάξεις το παπουτσάκι όταν θα βγεις παγανιά για υπόδημα σε τίποτα εκπτώσεις. Δηλαδή οι άλλοι σου έφεραν συγκρότημα του παλιού σου τοπ5 για να δεις εσύ από κοντά με την άνεση σου; ε ;

Για καλή μου τύχη, η τρίτη και τελευταία μέρα που έπαιζαν οι συγκεκριμένοι, έλειπαν τα καραμοδάτα ονόματα που στόλιζαν τις προηγούμενες δυο μέρες. Λίγοι hipsters παρακάτω δεν χάλασαν ποτέ κανέναν/καμία. Όχι βέβαια πως έλειπαν τα άτομα που ακόμα και ο καθρέφτης τους γελά μαζί τους. Εκεί, ανάμεσα στους τοίχους ενός μέρους που θύμιζε εκκλησία, με αναρτημένες φωτογραφίες λες και ήταν κάποιο είδος καλλιτεχνικής παρουσίασης – λες και κάποιος/α θα έδινε την παραμικρή σημασία- έπεσε πολύ ποζεριλίκι μέχρι να ξεκινήσει η συναυλἰα.

Η μουσική που μας υποδέχθηκε από τους εκεί dj ήταν μια άνετη εναλλαγή μεταξύ reggae και soul. Καθόλου άσχημα για αρχή. Στη συνέχεια και καθώς υπήρχε η διάχυτη διάθεση να χορευτεί το οτιδήποτε με τον οποιοδήποτε τρόπο, βγήκαν οι The Blacktop Project με το βιρτουόζικο, ορχηστρικό, κάτι σε μελωδικό funk ύφος τους. Συμπαθητικοί και αυτοί. Χωρίς φανφάρες, οι εκ του Σικάγο Tortoise, οι οποίοι είναι η μοναδική περίπτωση σχήματος που ίδρυσε “σχολή” χωρίς να τολμήσει κανείς να πλησιάσει έστω ελάχιστα αυτό που έπαιζαν, ανέβηκαν να παίξουν όπως ακριβώς έπρεπε. Του έδωσαν να καταλάβει και σχεδόν ζαλίστηκαν με το να αλλάζουν θέσεις παίζοντας κυριολεκτικά και οι πέντε τους τα πάντα. Καθώς έδωσαν βάρος στα τελευταία τους album, έβγαλαν έναν πιο μπιτάτο εαυτό. Προσωπικά θεωρώ πως ήταν πιο ζωντανοί από την εμφάνιση τους στο Γκάζι πριν κάτι χρόνια και με υποδεέστερο πρόγραμμα κομματιών από εκείνη τη μαγική βραδιά στο Λαύριο πριν περίπου μια δεκαετία. Για την συναυλία δεν προσθέτω άλλα, πολύ απλά θεωρώ πως αυτή η ιστορική μπάντα μεταδίδει ακόμη μια ζωντάνια την οποία ο καθένας και η κάθεμια την εισπράττει με εντελώς προσωπικό τρόπο, ασχέτως αν υπάρχει οικειότητα ή όχι με τον χιλιοδουλεμένο ήχο τους.

Όσο για την υπόσχεση να αποπειραθώ, σε πρώτο στάδιο, να αποκρυπτογραφήσω το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της πόλης, μάλλον υπερφιλόδοξο ήταν το πλάνο, ώστε να το φέρω σε πέρας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλο είναι να υποπέσεις σε ένα λαθάκι παραπάνω και άλλο είναι να αναγκάζεσαι να κάνεις κωλοτούμπες διαλεκτικής σε αυτήν κιόλας την ηλικία. Μέχρι το επόμενο επεισόδιο…

Bis bald

Μπάμπης Κολτράνης