Βερολίνο, η πόλη όπου όλα μπορούν να συμβούν ή τίποτα να μην κινείται, ενώ την ίδια στιγμή η διαφορά των δυο αυτών καταστάσεων να αφήνει παγερά αδιάφορους τους κατοίκους της. Μιλώντας για πάγο βέβαια δεν θα μπορούσα να κάνω, ως κρυουλιάρης από τη Μεσόγειο, πως δεν τρέχει τίποτα την στιγμή που η θερμοκρασία πιάνει με άνεση αρνητικά πρόσημα. Πόσο μάλλον όταν ο χειμώνας σχεδόν μόλις άρχισε, διαπιστώνοντας πως εδώ ο χρόνος κυλά γρήγορα μόνο για όσους παρακολουθούν τα συναυλιακά και γενικότερα καλλιτεχνικά δρώμενα που συμβαίνουν.

Ξεκίνημα λοιπόν, ή αλλιώς το χειμερινό Μπάμπισμα του πυρός, με την συναυλία του Καναδού Tim Hecker του οποίου δεν έχουμε σταματήσει εδώ στο againstthesilence να παινεύουμε το θεάρεστο έργο. Είχε ξαναεμφανιστεί εδώ πριν δέκα μήνες -με όρους Βερολίνου, αυτό σημαίνει ότι έκανε αρκετό καιρό να επισκεφθεί το μέρος! Ο χώρος που τον υποδεχόταν ήταν το HAU 1, ένα θέατρο παλαιάς σχολής, κάτι σαν το αθηναϊκό Παλλάς, μείον την ανακαίνιση και το πολύ ακριβό εισιτήριο. Η χρονική ακρίβεια ήταν τέτοια που η συναυλία όντως άρχισε ακριβώς στις 20.00, κάνοντας με να χάσω τα πρώτα δέκα λεπτά του Robert Henke (αλλιώς Monolake) ο οποίος έπαιξε για περίπου πενήντα λεπτά ένα τυπικό άνω του μετρίου drone ambient set.

Όταν λέω έπαιξε, εννοώ ότι, καθισμένος ατάραχος στη μέση του κόσμου, είχε ανοίξει το laptop του, κοίταζε τα email του και παράλληλα έχωνε σκοτεινές ατμόσφαιρες και δείγματα εξωτερικών ήχων στυλ National Geographic. Λιγότερο εφευρετικός από τον Fennesz και περισσότερο ψυχρός από τον Philip Halke, κατάφερε να μας κρατήσει να χαζεύουμε τις 5-6 φωτεινές γραμμές που έπεφταν πάνω στο άδειο σκηνικό μπροστά μας, αναρωτώμενοι τι να σημαίνουν. Όχι όλους μας βέβαια, καθώς ορισμένοι διπλανοί έριχναν τις ντάγκλες τους, θυμίζοντας ανάλογα περιστατικά σε μαραθώνιες προβολές ταινιών κουλτούρας στο Άστυ, όπου κάποιοι θεατές, μάλλον κάνοντας μια ιδιότυπη χάρη στο ταίρι τους, τολμούσαν να έρθουν αντιμέτωποι με θρυλικά μεν “αργά” δε κινηματογραφικά σινεφίλ δείγματα, καταλήγοντας να τους πάρει ο Μορφέας και την ταυτότητά τους.

Για τον Hecker τα πράγματα είναι απλά. Η μουσική του παγιδεύει τις αισθήσεις χωρίς να διαθέτει κάτι εύκαιρο να πιαστείς, είτε ρυθμικό είτε μελωδικά εύσχημο. Αυτός ο διακριτικός μουσικός κυματισμός, που ξεπερνά την όποια αποδόμηση κάθε κατεστημένου ήχου, σίγουρα δύσκολα εκφράζεται συναυλιακά παρά την πληθώρα ηχοσυναισθηματικών κορυφώσεων. Στο απόλυτο σκοτάδι και διαθέτοντας το laptop του, κάτι μίκτες και δυο ενισχυτές κιθάρας, εμφανίστηκε σεμνός και προσηλωμένος στο έργο του. Πατώντας πάνω στο περσινό του άριστο Ravedeath 1976, για περίπου μία ώρα, έπαιξε ναι μεν χωρίς εκπλήξεις, αλλά επιδεικνύοντας μια υπόγεια δυναμική και τον λόγο για τον οποίο θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους πειραματιστές. Σίγουρα η υπνηλία που χαρίζει ως πεσκέσι η βερολινέζικη ατμόσφαιρα, μάλλον λόγω θερμοκρασίας και υπερβολικού πρασίνου, μαζί με την παντελή έλλειψη φωτισμού, επενέργησε αρνητικά στην καθολική επαφή με τη Μουσική, παρ’ όλη την υψηλή πιστότητα ήχου. Όμως, στο τέλος, αυτό που έμεινε ήταν ξεκάθαρα η εμπειρία μιας συναυλίας που αφότου τελειώσει, συνεχίζεις να κουβαλάς τις γλυκές στιγμές της, όπως συμβαίνει μερικές φορές με την ανάγνωση ενός βαθυστόχαστου βιβλίου. Ο ουρανός έξω, αν και παγωμένος, έριχνε λεπτές ψιχάλες βροχής που ενέτειναν την αφιλόξενη ψυχρότητα του υγρού κλίματος. Κατά ένα περίεργο όμως τρόπο αυτά που κράτησα από την λεπτεπίλεπτη μουσική του Tim έδεναν τέλεια με αυτό το χειμωνιάτικο σκηνικό, αν και θα προτιμούσα το χιόνι που θα έδινε έναν πιο εορταστικό τόνο και μια πιο μαλακή αίσθηση του ψύχους.

Κλείνοντας να σημειώσω πως την ίδια νύχτα έπαιζαν οι Beak, ενώ μετά από τέσσερις ημέρες θα εμφανιζόντουσαν οι Crystal Castles, ευτυχώς σε μια sold out συναυλία, διευκολύνοντάς με να τηρήσω το χρονοδιάγραμμα που προβλέπει αυστηρά μία συναυλία ανά βδομάδα, ελλείψει κραταιών χορηγών! Συνέχεια την άλλη βδομάδα με την συναυλία των Converge μαζί με τους Touché Amoré στο SO36, καθώς και μια μικρή αναφορά στο Luftband Contest.

Auf Wiedersehen

Μπάμπης Κολτράνης