Kelan Philip Cohran & The Hypnotic Brass Ensemble – Selftitled (honest john’s records)

  Οι γεροντίστικες φιγούρες της jazz που έχουν ζήσει τα παλιά χρόνια και έχουν παίξει δίπλα σε μεγαθήρια, αποπνέουν μια νηφαλιότητα και έναν αβίαστο σεβασμό. Ο Philip στα 85 του μπορεί να νιώθει υπερήφανος για αρκετούς λόγους, με πρώτη την θητεία του δίπλα στον Sun Ra, αλλά πλέον άλλος ένας λόγος είναι οι σπόροι που έχει σπείρει. Μιλώντας κυριολεκτικά, ο συγκεκριμένος σίγουρα αγνοεί τις μεθόδους αντισύλληψης και προφύλαξης, με αποτέλεσμα να έχει κάνει πολλά παιδιά, οκτώ από τα οποία έχουν φτιάξει τους The Hypnotic Brass Ensemble! Ως έφηβοι, χάνοντας τον ύπνο τους με τις ατελείωτες πρόβες του πατέρα τους και μελετώντας τα τότε αριστουργήματα του hip hop, κουβαλάν αρκετά εφόδια για να σταθούν γερά στα πόδια τους. Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, με βάση το Chicago, παίζουν σε πεζοδρόμια και έχουν κυκλοφορήσει αρκετό δικό τους υλικό.

Το όνομα τους το πήραν μετά από ένα σχόλιο ενός τύπου που είχε υπνωτιστεί βλέποντας τους να παίζουν σε ένα σταθμό μετρό, με αποτέλεσμα να χάσει τα τρένα που περνούσαν! Βέβαια, μόνο υπνωτικό δεν λες αυτό το ορχηστρικό μείγμα χυμώδης jazz και ανεβαστικής hip hop. Τον τόνο τον δίνουν τα βαρύτονα σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις πως ραπάρουν πάνω στους ζαλιστικούς ρυθμούς. Η ελευθεριακότητα όμως στον τρόπο που χειρίζονται τις ιδέες μαζί με την καθοδήγηση του πατέρα τους, δίνει κυρίως το μουσικό στίγμα σε έναν δίσκο που ξεκινά χορευτικά και κλείνει σαν σιωπητήριο.

Bill Laswell – Means Of Deliverance (innerhythmic)

Προς τα που οδεύει ένας μεσόκοπος μουσικός που τα έχει παίξει σχεδόν όλα εδώ και τριάντα χρόνια έχοντας ήδη εξασφαλίσει την καλλιτεχνική του υστεροφημία; Συνήθως είτε σπίτι του, είτε στο πάλκο, και στις δυο περιπτώσεις αποκαμωμένος επαναλαμβάνοντας μανιέρες. Μια από τις λαμπρές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα είναι ο Bill Laswell, ο οποίος τρομάζει κάθε αδαή με την τεράστια δισκογραφία του και την μακριά λίστα συνεργασιών που έχει κάνει με σημαντικότατους εκπροσώπους της μοντέρνας μουσικής.

Εδώ αποφασίζει να απεκδυθεί τις dub εμμονές του και να εξασκηθεί στο τετράχορδο ακουστικό μπάσο. Ισορροπώντας μεταξύ του αυτοσχεδιασμού και της αγνής μελωδικότητας, προσφέρει έναν minimal δίσκο. Κατά αυτόν τον τρόπο θυμίζει τους Tortoise, στα πρώτα τους album, αν και εδώ η πυξίδα δεν τείνει προς μια κατεύθυνση. Από τα δυτικότροπα θέματα (βλ. “Lighting In The South”), τις συνθέσεις με τους ελληνικούς τίτλους (πχ “Ouroboros”), το τραγούδι που ερμηνεύει στα Αιθιοπικά η γυναίκα του και παραγωγός του δίσκου Gigi, μέχρι και το «αμερικάνικο» “Low Country” που κλείνει τον δίσκο· όλα πιστοποιούν μια δουλειά έξω από τα τετριμμένα. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο πειραματισμός είναι τόσο εύηχος.

John Zorn – A Vision In Blakelight (tzadik)

Πάλι αυτός. Κάθε μήνα, πιστός στο ραντεβού του τα τελευταία δυο χρόνια, κυκλοφορεί έναν δίσκο με διαφορετικό ύφος, μπάντα και λογοτεχνικό έναυσμα. Έχουμε αναφερθεί κατά καιρούς στην σειρά αυτή, χωρίς όμως να την ακολουθούμε με ακρίβεια. Ορισμένοι δίσκοι του όπως το ακριβώς προηγούμενο Rimbaud, περνά την αντιπέρα όχθη της περισπούδαστης μουσικής όπου απευθύνεται είτε στους απολύτως μυημένους, είτε σε ψυχασθενείς.

Λοιπόν, αυτός ο δίσκος στέκει στο άλλο άκρο. Ιδανικός για υπόκρουση σε ραχάτικα πρωινά και ηλιόλουστα απογεύματα, βρίθει από ευήκοες μελωδίες. Εμπνευσμένο από την πνευματική μυθολογία του William Blake, αναπαριστά με όχημα την avant garde/jazz, μια “θρησκευτικότητα”. Είναι και αυτοί οι μουσικοί που ερμηνεύουν τις συνθέσεις του Zorn, o Joey Baron και ο Trevor Dunn των Mr Bungle και ο γνωστότατος John Medeski στα πλήκτρα μεταξύ άλλων, οι οποίοι δίνουν μια αριστοτεχνικότητα στο όλο αποτέλεσμα. Καθώς προχωρά ο δίσκος, εμφανίζονται ορισμένα πειραματικά περάσματα, αλλά δεν παύει το αποτέλεσμα να βαίνει στρωτό και άκρως ελκυστικό. Εύγε μαέστρο.

Μπάμπης Κολτράνης