Ενώ στην πραγματικότητα η λέξη split σημαίνει «χωρίζω, διαιρώ, σχίζω»,  στην δισκογραφία παίρνει την έννοια του «συνεργάζομαι».  Φαντάζει οξύμωρο αλλά το χώρισμα ενός δίσκου σε δυο πλευρές προϋποθέτει την σύμπραξη δυο ή περισσότερων σχημάτων.  Σπανίως δε, τα ονόματα που αναγράφονται στο εξώφυλλο, γράφουν και ερμηνεύουν κομμάτι μαζί όπως στην περίπτωση των Thisquietarmy/Year Of No Light στην οποία έχουμε αναφερθεί.

Πέρα από την θετική αυτή πλευρά, το ερώτημα που τίθεται είναι αν η λογική μιας split κυκλοφορίας έχει οδηγήσει ποτέ πέρα από μια απλή οικονομική συσκευασία δυο μουσικών προτάσεων σε μια. Τα παραδείγματα φανερώνουν πως αρκετές φορές, αυτού του τύπου οι δίσκοι έχουν αποτελέσει αξιομνημόνευτα σημεία της πορείας ορισμένων συγκροτημάτων. Επίσης τυχαίνει να είναι αυτά το όχημα για απήχηση σε περισσότερο κόσμο, όταν για παράδειγμα το ένα σχήμα είναι απείρως πιο γνωστό από το άλλο, βλ. την περίπτωση του επτάιντσου των Nirvana με τους The Jesus Lizard το 1993. Ας έρθουμε όμως στο σήμερα εξετάζοντας δυο νέες split κυκλοφορίες και μια παλαιότερη που ξαναβγαίνει για πολλοστή φορά.

Touché Amoré/The Casket Lottery – Split ep (no sleep records)

Με τα αυτιά μας ακόμη να βουίζουν από την περσινή ηχοσυναισθηματική επίθεση που είχε τον τίτλο Parting The Sea Between Brightness And Me, οι ΤΑ επανέρχονται στο προσκήνιο πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει, για να εισχωρήσουν βαθύτερα στον λαβύρινθο του μουσικού τους πεπρωμένου. Όντως το εναρκτήριο “Whale Belly” καταφέρνει να προσθέσει αυτό το κάτι παραπάνω στο ήδη κατατεθειμένο τους έργο. Σε μόλις δυο λεπτά απλώνεται μια δομή τόσο πλήρης αν και λακωνική και ένας λόγος σκληρός αλλά συνάμα άκρως ρεαλιστικός. Στην συνέχεια διασκευάζουν τους The Replacements στο “Unsatisfied”, όπου με σεβασμό προσθέτουν την δική τους πινελιά στην γλυκιά μελωδία.

Όσον αφορά τους The Casket Lottery, το μόνο που έχω να σημειώσω είναι πως πριν δέκα χρόνια ίσως να είχαν να πουν πολλά με το εναλλακτικό και emo στυλ τους. Σήμερα όμως αν και φιλότιμος αυτός ο ήχος, ακούγεται ξεπερασμένος. Όχι πως τα δυο κομμάτια εδώ είναι για πέταμα, αλλά ούτε το δικό τους, ούτε η διασκευή στους Beach House, προσφέρει κάτι το ενδιαφέρον σε κάποιον ή κάποια που έχει μια έστω επιδερμική επαφή με το συγκεκριμένο είδος.

OFF!/Melvins – Split ep (amphetamine reptile records)

Για την συγκεκριμένη ανεξάρτητη εταιρία και το τί σήμαινε τότε που σημειώθηκε η έκρηξη στον κιθαριστικό ήχο πριν είκοσι και βάλε χρόνια, μπορούν να γραφτούν πολλά. Ανάμεσα στην συνειδητοποιημένη Dischord και την πολύχρωμη Touch And Go, όρισε με τον κατάλογο της, την αισθητική των εξώφυλλων της, των βιντεοκασετών και των συλλογών της, το αμερικάνικο underground που ενίοτε φλέρταρε με την παράνοια. Πριν λίγα χρόνια και μετά την χειμερία νάρκη της, επανήλθε με περιορισμένης κυκλοφορίας δισκάκια. Μια σειρά είναι και αυτή των split ζωντανών εκτελέσεων τραγουδιών από διάφορα συγκροτήματα που συνδέονται άμεσα ή μη, με την ιστορία της εταιρίας. Ένας λυπηρός αστερίσκος είναι η υψηλή τιμή αυτών των έγχρωμων δίσκων που τείνουν να απευθύνονται μόνο σε συλλέκτες.

Για τους OFF! τα έχουμε γράψει και ίσως δεν έχουν μείνει πολλά για να προστεθούν. Ωμό rock and roll που σιροπιάζει με το hardcore, συμπτύσσοντας χρονικά μουσικές ιδέες και στίχους. Εδώ καταθέτουν την δικιά τους άποψη στο garage κομμάτι των Alarm Clocks “No Reason To Complain”, ανεβάζοντας τέμπο και ένταση, φέρνοντας το στα νερά τους. Το ίδιο επιτυχημένα έπραξαν άλλωστε και στο “Rotten Apple” των ακόμη πιο παλιών γκαραζάδων The ID.

Για τους Melvins είναι ελαφρώς ακατανόητη η αναγνώριση που γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια. Στην πρώτη τους περίοδο δικαίως αναδείχθηκαν ως ένα από τα πιο παλαβά και πρωτότυπα συγκροτήματα του τότε. Ακολούθως η μετάβαση τους στην πολυεθνική Atlantic μπορεί να ήταν μια σκέτη εμπορική αποτυχία αλλά είχε τις καλές τις στιγμές. Όσο για την συνέχεια και την επιστροφή τους σε ανεξάρτητα χώματα (βλ, Amphetamine Reptile), το Honky το 1997 ίσως είναι η κορυφαία τους δημιουργία, με τους Throbbing Gristle να αποτελούν μια παράδοξη επιρροή. Μετά ήρθε ο ορυμαγδός με τους δυο drummers, ο Jello Biafra και ο sludge ήχος που χωρίς να αποφέρει κάτι το ουσιώδες, προκάλεσε το ενδιαφέρον κόσμου ακόμη και στην metal κοινότητα. Αυτή η live εκτέλεση που έχουν εδώ θα ικανοποιήσει σίγουρα τους φίλους της μπάντας με την χύμα τεχνικότητα. Τίποτα παραπάνω.

Alkaline Trio/Hot Water Music – Split ep (no idea records/jade tree)

Πριν δέκα χρόνια τα δυο αυτά σχήματα είχαν ήδη μπει στο πάνθεον των εμπορικά επιτυχημένων του είδους, ξεκινώντας όπως σχεδόν όλοι, από τα έγκατα του underground. Αυτός ο δίσκος, προϊόν στενής φιλίας των δυο ονομάτων, ήρθε τότε να επιστεγάσει τα κοινά σημεία των μουσικών τους πορειών. Η κίνηση βέβαια να διασκευάσει ο ένας τραγούδια του άλλου, δειγμάτισε και τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουν ως συγκροτήματα στο εκτελεστικό μέρος.

Πριν όμως τις διασκευές, υπάρχει το “Queen Of Pain” των AT. Ένα σουξέ με βάθος το οποίο διέθετε στίχους που έσταζαν αίμα, οριακά πριν ο συνδυασμός των δυο αυτών συστατικών ταριχευθεί μέσω του φορμαλισμού του θεάματος. Συνέχεια με το “While You’re Waiting”, ένα τυπικό κομμάτι τους με διφορούμενους στίχους. Η πλευρά τους έκλεινε με το “Rooftops”, μια σύνθεση των HWM, που όμως εδώ «διορθώνεται» η ταχύτητα του, κάνοντας το πιο γρήγορο και παιχνιδιάρικο.

Οι HWM είχαν με την σειρά τους ένα εξίσου δυνατό κομμάτι για αρχή, το “God Deciding”, με τους ακόμη πιο δυνατούς στίχους και τον ήχο να θυμίζει ελαφρώς Fugazi. Μετά ερχόταν το “Russian Roulette” με την φωνή στην αρχή να θυμίζει Joe Cocker (!) και τέλος υπήρχαν οι δυο διασκευές σε τραγούδια των AT. Πρώτο το “Radio” που σε αντίθεση με την πρωτότυπη εκτέλεση, εδώ εξελίσσεται ενορχηστρικά ανεβάζοντας δυναμικές βαθμιαία, και δεύτερο το “Bleeder” το οποίο ερμηνεύεται με την συνοδεία ακουστικών κιθάρων και τσέλων, αναδεικνύοντας την emo φύση των στίχων.

Μπάμπης Κολτράνης