Κύκλοι οι οποίοι εφάπτονται απεικονίζουν την γεωμετρία των κυμάτων.  Κυλάνε προς ένα μυστικό και ξεχασμένο παιχνίδι που μόλις ξεκινά. Φωνές στην ακρογιαλιά αιωρούνται στον δικό τους ρυθμό και ο αραχνοΰφαντος λαβύρινθος που δημιουργούν σαν σε παραμύθι ανοίγει διάπλατα μπρος μας.

Στην πορεία του βαδίσματος φωτοπυροβολισμοί αποτελούν πλέον τον μόνο τρόπο όρασης ανάμεσα σε τοίχους-αναμνήσεις. Οι ανάσες μεταδίδουν τον ρυθμό των βημάτων και θυμίζουν αυτές ενός κοιμισμένου την ώρα που βλέπει ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Η τροπή του ονείρου παρεμβάλλεται από στεγνές νότες ενός βαρύτονου τσέλου, καταλύοντας κάθε έννοια σεναρίου.

Τώρα το μόνο που σε βοηθά να προχωράς είναι μια μουσική που ακούγεται στο τέλος της διαδρομής. Δεν υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση να διανυθεί, καθώς η ένταση, αν και μεταβάλλεται ανάλογα με τις στροφές των τοίχων, συνεχώς αυξάνεται. Ένας ρυθμικός υπόκωφος ήχος αντικαθιστά το σήμα κινδύνου. Το φως συναντά τον δικό του κύκλο πατώντας σε σωριασμένες γραμμές ρουτίνας και τυφλής καθημερινότητας.

Κάπου πολύ μακριά οι αχτίνες του ήλιου αγγίζουν τρυφερά τα αγουροξυπνημένα χαρακτηριστικά ενός θηλυκού προσώπου. Η ζεστασιά τους φτάνει μέχρι εδώ. Σίγουρα.

Μπάμπης Κολτράνης